Wat je echt moet weten over orgaandonatie!

Reactie van Mar 71340 op 17 Oktober 2015 op 12.04

Ik snap de opmerking  niet van Frea dat je in Frankrijk een schriftelijke verklaring moet hebben om geen donor te willen zijn Mijn man is in Frankrijk in het ziekenhuis overleden Ze hebben mij gevraagd of  ze de organen mochten gebruiken Mijn man had mij altijd verteld dat niet te willen en het is dus ook niet (zonder schriftelijke verklaring ) niet gebeurd.  

Reactie van Jako op 17 Oktober 2015 op 13.07

Ik ben voorstander van een simpele regeling: Wie geen donor wil zijn kan ook geen ontvanger zijn.

Reactie van Wim van Teeffelen op 17 Oktober 2015 op 13.19

@Jako: volkomen mee eens. Ik draag al jaren een donorcodicil bij me in de hoop dat als ik eens geholpen zou kunnen worden met een donororgaan, dat voor mij beschikbaar zal zijn. Als een arts mij hersendood verklaart, mogen ze bij mij oosten wat ze willen. De statistisch hele kleine kans dat deze arts zich vergist neem ik voor lief. Klaarblijkelijk zijn er mensen die het oordeel van een arts op dit gebied niet vertrouwen en allerlei eigen theorieën gaan ontwikkelen over wat hersendood is. Dat mag, vind ik prima, maar dan inderdaad ook geen orgaanontvanger. In dat geval wens ik je dan veel geluk aan Gene Zijde.

Wim 

Reactie van Nina op 17 Oktober 2015 op 15.39

Zo denk ik er ook over. In dat geval, wel consequent zijn natuurlijk.
Verder, ondanks het feit dat de artsen in Frankrijk geen verklaring van afstand nodig hebben om maatregelen te nemen, gebeurt dit toch in de praktijk met de grootst mogelijke voorzichtigheid en worden nabestaanden zeker geraadpleegd en wordt hun mening opgevolgd. Lees het bericht van Mar 71340 maar. Het nut van deze registers is dat ze in geval van twijfel informatie geven over een belangrijk punt. Stel de artsen hebben een lichaam, en er zit een schrijnend geval op een nier/hart/.. te wachten, wat doe je dan? Ze hebben hun beroepseed afgelegd dat ze levens moeten redden. Gaat het om iemand die niemand meer heeft en die geen codicil heeft achtergelaten (en geloof me, dit wordt pijlsnel nagetrokken) dan kunnen ze onder de Franse wet tenminste handelen.
Toch is nog een ander verschil tussen de Franse benadering en de Nederlandse: in Frankrijk gaat het belang van de ander boven het eigenbelang. Iets waar ik volledig mee kan zijn, bovendien als ik dood ben interesseert het mij toch niet meer wat ze met mijn lichaam doen. Als het op geen enkele wijze meer nuttig kan zijn, dan netjes opruimen. En mijn familie weet dat.

Reactie van Loup op 17 Oktober 2015 op 16.44

Een moeilijk onderwerp om zo even over te 'kletsen' in Nederlanders.fr. Dat wat belangrijk is, is respect te hebben voor ieders keuze en geen oordeel te vellen. Wat ik in de Fr.wet jammer vind is ja-systeem. Het is zo iets van "ja jongens jouw lichaam is van de Republiek als je niet zegt wat je wilt na je dood". Tja 'fraternité', niet waar?

Reactie van Ada op 17 Oktober 2015 op 20.12

Dank je Frea voor deze posting. Dit zou zomaar een interessante discussie kunnen worden.

Ikzelf ben totaal geen voorstander van donorschap of -ontvangst. Nooit geweest en dit is geheel mijn eigen keuze en heeft niets met "oogsten" te maken of iets in die geest.

Ik denk dat het aan iedereen zelf is om deze keuze te maken of niet. en inderdaad als je toch al dood bent dan maakt het mij niet meer uit.

Reactie van Fre@ op 17 Oktober 2015 op 22.21

Voor mij voelt het dat elk mens uniek is en derhalve een heel speciale plaats in de mensheid inneemt. Dat maakt in mijn beleving dat elk mens een eigen waarde heeft die niet onder doet voor die van andere mensen. Iedereen is belangrijk, en niet belangrijker of minder belangrijk dan een ander.

Wat in dit interview niet aan bod is gekomen, is het feit dat elk orgaan een opslag heeft van persoonlijke gevoelsbelevingen. Een getransplanteerd hart kan daarom bij de ontvanger heel aparte en volslagen onbekende belevingen geven die nooit bij hem/haar eerder werden waargenomen. Diverse onderzoeken daarover hebben plaatsgevonden en getuigen (orgaanontvangers en zijn omgeving) kunnen daar heel bijzondere belevenissen over vertellen.

Dat betekent dan ook dat een deel van de belevingswereld van de donor, via zijn organen, het systeem van de ontvangers wel degelijk kan beïnvloeden. Soms leidt dat tot heel onaangename reacties en gedragingen. Daarbij gaan bepaalde onderzoeker uit van het feit dat elk orgaan van de mens een eigen verzameling kent van gevoelsbelevingen; het hart draagt andere gevoelsbelevingen in zich dan de alvleesklier, een nier of de lever. Het totaal van organen zou dan ook het hele beeld van die mens weergeven, dus zowel psychisch als fysiek. Ze beïnvloeden elkaar wederzijds. Voor mij een uiterst interessante visie en dat is dan ook meteen mijn persoonlijke reden waarom ik niet mijn organen wil afstaan, en zeker ook geen orgaan van iemand anders in mijn systeem willen hebben. Als in mijn levensprogramma staat (ik ben geen helderziende dus kan ik niet zeggen wanneer het mijn einde zal zijn) dat ik op een bepaald moment afscheid ga nemen van het leven, dan is dat wat er is, onder welke omstandigheid dat dan ook zal zijn. Dat einde van mijn programma geeft mij geen behoefte om mijn leven verder te verlengen, want ik vertrouw erop dat dat einde er niet voor niets is. Alles heeft een reden, ook de lengte van mijn leven op deze planeet. Ik heb geen behoefte om daar aan te sleutelen. Het enige wat ik wel doe, is mijn lichaam nog zoveel mogelijk blijven helpen in een goede gezondheid te laten functioneren. Over dit onderwerp is meer te vinden op de site van Marieke de Vrij: http://devrijemare.nl/boeken-tijdschrift-vrij . Ze heeft diverse onderwerpen vanuit de ziel belicht, o.a. ook dit onderwerp over orgaandonatie. Voor de liefhebber.....

Reactie van Mar 71340 op 17 Oktober 2015 op 23.46

Frea Ik hoop dat als je voor de dood staat en nog een keuze hebt om iets langer te leven dat je er dan nog zo over denkt Ik dacht ook altijd aan mijn lijf geen polonaise ,maar nu 5 operaties en 6 chemo's verder sta ik voor de dood Ik kan nog 1 chemo krijgen om mijn leven wat te verlengen als die niet aanslaat ben ik er over een paar maanden niet meer Ik hoop dat jij zo sterk bent om je aan je voornemen te houden De tijd zal het uitwijzen

Reactie van Wim van Teeffelen op 17 Oktober 2015 op 23.48

Ik ben blij dat niet veel mensen deze theorie delen, Frea. Zodat er tenminste voldoende mensen zijn die bereid zijn anderen te helpen met hun organen na hun dood.  Je eerste alinea is helemaal waar, daarna werd het...een beetje vreemd.

Reactie van Fre@ op 18 Oktober 2015 op 6.58

@Mar 71340, wat naar om te horen! Ik kan je beleving goed volgen, hoor. Je vraagt je af of ik wel zo sterk zal zijn als ik voor de dood sta. Ik zal je vertellen dat ik zeker 3 keer in mijn leven vlak voor de dood gestaan heb. Eén keer bijna verdronken en een bijna-dood-ervaring gehad. Dat heeft mijn leven op z'n kop gezet, zoals bij talloze andere mensen die zo'n ervaring hebben gehad in hun leven. Daarna nog eens twee keer tijdens een bijna fatale tropenziekte. Dus ik weet waar ik over praat als ik zeg dat ik totaal niet bang ben voor de dood, integendeel. Ik heb andere (fantastische) dingen gezien en gehoord toen ik op dat punt was beland. Voor mij voelt het aan als een thuiskomen.

@Wim, ik begrijp ook dat je het vreemd vindt. De ontwikkeling en daarvan uit de interesses m.b.t. het leven is voor ieder mens verschillend. Al dit soort onderwerpen zijn er voor iedereen om er een eigen richting mee te bepalen in z'n leven. De één zal erin mee kunnen gaan en de ander zegt het niks. Alles is mogelijk.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

• ‹ Vorige
• 1
• 2
• 3
• 4
• …
• 6
• Volgende ›
• Pagina