Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor.
Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en kleuterhondjes die lachwekkende toeren uithalen en je hart doen smelten met hun onschuldige puppy-oogjes, maar overprikkelde hondjes die veranderen in waanzinnig moordlustige terrorpups, vastbesloten jou en jouw huis te slopen, dat was ik op dat videomedium nog niet tegengekomen.
De stevige wandelschoenen waren wat voorbarig, want een pup maakt nog geen lange wandelingen. Pups moeten juist heel veel slapen. Pups wíllen daarentegen helemaal niet slapen (zelfs niet als echtgenoot vol vaderlijke toewijding ‘slaap kindje slaap’ zingt) en raken dan klierig oververmoeid. Straffen is niet de manier om puppy’s op te voeden en ook NEE krijsen tegen je hondje is wreed, zeker bij de extra gevoelige rassen. Ongewenst gedrag dient genegeerd te worden en goed gedrag beloond. Best lastig als ze haar tanden in de kussens van je bank zet en deze enthousiast uit elkaar begint te reten. Pups zetten namelijk heel graag hun tanden in alles en iedereen, ze verkennen de wereld, inclusief bankstellen en het menselijk lichaam met hun bek. Biologisch heel goed uit te leggen, maar toch wel pijnlijk en destructief.
De perfecte hondenmama moet een leider zijn, zeker van haar zaak en consequent. Geen slap gehannes dus. Niet jezelf afvragen of ze eigenlijk wel op de bank mag op het moment dat ze er al heerlijk languit op ligt. Niet besluiten dat ze vanaf nu in de bench moet slapen en het vervolgens zielig vinden. Niet proberen het opspringen af te leren en dan opeens vrolijk mee gaan springen. Niet met je allerliefste stem ‘dat mag toch niet’ zeggen, als het écht niet mag. Niet hysterisch jankend instorten, jezelf de grootste mislukkeling vinden die er op deze aarde rondloopt en het hele gezin, de katten en de pup verdrietig maken.
Door diverse reageerders op mijn vorige verhaal, waarin ik de komst van ons nieuwe gezinslid aankondigde, was ik al tot onverantwoordelijke, naïeve hersenloze gebombardeerd (in mijn eigen bewoordingen samengevat), die zonder enige kennis van zake een bordercolliemeisje (een ras voor gevorderden notabene) in huis haalde. Omdat ik een grote dierenvriend ben, dacht ik dat het op natuurlijke wijze, intuïtief wel goed zou komen. Na zes uitputtende weken, twee online puppycursussen, duizenden tegenstrijdige meningen op hondenfora, gescheurde broeken, truien en shirts, armen vol bloedkorsten en een bank en tuin met iets minder fleur, beginnen we elkaar nu langzaam te begrijpen.
Samen kruipen we voorzichtig uit ons schulp in de cruciale socialisatiefase. Ik drink wijntjes met onze Engelse dorpsgenoten, terwijl zij speelt met haar puppyvriendinnetje. Ik maak beuzelachtige hondenpraatjes op straat met Jan en Alleman en zij stapt opeens stoer op die ruwharige teckel af die haar eerst met de staart tussen de benen deed wegkruipen. Ik leer honds, zij leert mens’. Het wonderlijke wezentje dat zo ongrijpbaar leek de eerste weken heeft mijn en ons aller hart op zeer intense en bloedige wijze weten te veroveren.
Dierlijke intuïtie liet me even in de steek toen ik mijzelf hersenloos in de puppydiepte wierp, maar met vallen en opstaan halen we inmiddels allemaal weer een klein beetje adem en geloof ik dat het misschien toch wel goed gaat komen. Wel zal ik met iets minder hoogmoed straks level twee benaderen, de hondenpuberteit.
Ook weer zo’n angstaanjagend begrip, waar ik nog nooit eerder van had gehoord.
Weergaven: 2089
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Valt wel mee. Wij begonnen met één Beagle en het jaar daarop met de tweede Beagle. Beagles zijn wat koppig in de opvoeding. Het zijn chiens courants, honden die met de jacht vrij autonoom zijn en dus zelf ´beslissingen’ nemen zonder baasje. Consequent blijven, belonen, vooral niet uitschelden en binnen de kortste tijd zijn ze zindelijk. Luisteren is een ander verhaal. Ieder moment van goed gedrag belonen met een récompensé een klein hapje. Beagles zijn daar heel gevoelig voor. Ik weet niet welk ras je hebt? Onze Beagles zijn nu zes en zeven jaar. Pareltjes.
Komt vanzelf goed. Duurt ongeveer twee jaar. Na de "hondenpuberteit" weet bordercollie (en elk ander ras) precies wat er van hem/haar wordt verwacht. Ook honden vinden het niet leuk wanneer hun baasje boos is. Dat mag je trouwens best laten blijken, al is het alleen maar om je eigen gevoelens te uiten. Zij is een hond, maar jij bent een mens.
Zij is het kind, jij bent de moeder. Moederhond gromt ook wanneer de kleine gevoelig in haar staart bijt, of wanneer ze (veel te oud en met scherpe tandjes) nog eens aan de tepel wil hangen. Heel natuurlijk allemaal.
Als hondjelief eenmaal twee jaar oud is, heb je er geen omkijken meer naar. Jullie kennen elkaar dan van haver tot gort en weet precies wat je van elkaar kunt verwachten. Mijn Pico springt 's morgens al van de bank, wanneer ik m'n laptop sluit. Want dan gaan we wandelen.
Ik heb m'n leven lang honden gehad. Dat begon al op m'n vijfde, toen m'n moeder graag een hond wilde en ik er "dus" een voor mijn verjaardag kreeg. Pukkie heette ze.
Succes met je nieuwe gezinslid in de vorm van een bordercollie en er veel plezier mee gewenst!
@Dorine,
Ja, heel herkenbaar en ook geruststellend! Ik heb sinds 4 weken ook zo'n stuiterbal in huis. Hij is intussen 8 weken en geloof het of niet, heeeeel langzaam beginnen er wat dingen tot het beestje door te dringen. Dat er beloond wordt als ie gaat zitten, dat er beloond wordt als ie ongeveer netjes aan de riem met me mee loopt, dat ie beloond wordt als ie voor het aanrecht gaat zitten, in afwachting van zijn etensbak. Ik zit verder op cursus voor detectie en het begin van les één (ja, stapjes gaan in mini- stapjes) snapt ie ook al: dichte vuist met snoepje erin vraagt om aandacht van die kleine en als die er is, valt het snoepje op de grond.
Bijten straf ik af door te doen alsof ik ernstig gewond raak als ie een bijtbeweging maakt, door onmiddellijk 'auw' te roepen. Het werkt! Hoogstens hier en daar een klein schrammetje, omdat zijn tandjes die naam nog niet verdienen, maar omdat het eigenlijk naaldjes zijn.....
Verder verkeert meneertje vaak in de bench, waar ik elke keer heel opzichtig snoepjes in strooi als ik vind dat er geslapen moet worden (tussen de 18 en 22 uur per dag in deze fase). Niet dat ie dan meteen gaat slapen, want hij heeft intussen al heel wat aan restyling en renovatie van zijn bench gedaan, terwijl er alleen maar twee dekjes en een 'plastic' kauwbot zonder weekmiddel in liggen.....
Mijn twee andere honden laten het allemaal gebeuren, waarbij de ene af en toe uithaalt en de ander zich bescheiden verwijdert als mijn kleine al te opdringerig wordt.
O ja, dit is 'm en alvast op voorhand: zijn oren en hoofd groeien nog nader tot elkaar. Hij maakt nu de ontwikkeling door van Paashaas naar hond........
Fijn, weer een verhaal van Dorine, ik smul er altijd van! Iedere schrijver heeft zijn eigen stijl en min of meer talent, de één spreekt nu eenmaal meer aan dan de ander. Dorine heeft "het" voor mij.
Om op de inhoud terug te komen, zo voeden dier en mens elkaar op, waarbij de één rekening leert te houden met de ander en omgekeerd. Daardoor ontstaat die onafscheidelijke band.
Dank je Dorien weer voor dit schitterenden en o zo herkenbare verhaal! Ik werd ook soms wanhopig met mijn pup die stelselmatig in mijn hielen beet als ze het ergens niet mee eens was.
Inmiddels is "mijn meisje" 5 jaar oud en nog steeds af en toe een dondersteen maar ook een lieve schat.
Succes en het komt inderdaad allemaal goed!
Hopen maar dat het met de oren van de pup van Wil Louwers nog goed komt ;)
Dank je wel Machteld!
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.
Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr