Terrorpups

Dat een hond wat anders is dan een kat, daar had ik mij als ‘kattenmens pur sang’ goed op voorbereid. Ik had alle waarschuwende vingers en goede adviezen ter harte genomen, alle tijd ervoor uitgetrokken en mijn wandelschoenen paraat gezet. Mandje, voederbakken, brokjes, speeltjes, nachtplek, auto, alles was er klaar voor.

Dat een pup wat anders is dan een hond, daar was ik iets minder op voorbereid. We hadden eindeloos veel schattige YouTube filmpjes gezien van baby- peuter- en kleuterhondjes die lachwekkende toeren uithalen en je hart doen smelten met hun onschuldige puppy-oogjes, maar overprikkelde hondjes die veranderen in waanzinnig moordlustige terrorpups, vastbesloten jou en jouw huis te slopen, dat was ik op dat videomedium nog niet tegengekomen.

De stevige wandelschoenen waren wat voorbarig, want een pup maakt nog geen lange wandelingen. Pups moeten juist heel veel slapen. Pups wíllen daarentegen helemaal niet slapen (zelfs niet als echtgenoot vol vaderlijke toewijding ‘slaap kindje slaap’ zingt) en raken dan klierig oververmoeid. Straffen is niet de manier om puppy’s op te voeden en ook NEE krijsen tegen je hondje is wreed, zeker bij de extra gevoelige rassen. Ongewenst gedrag dient genegeerd te worden en goed gedrag beloond. Best lastig als ze haar tanden in de kussens van je bank zet en deze enthousiast uit elkaar begint te reten. Pups zetten namelijk heel graag hun tanden in alles en iedereen, ze verkennen de wereld, inclusief bankstellen en het menselijk lichaam met hun bek. Biologisch heel goed uit te leggen, maar toch wel pijnlijk en destructief.

De perfecte hondenmama moet een leider zijn, zeker van haar zaak en consequent. Geen slap gehannes dus. Niet jezelf afvragen of ze eigenlijk wel op de bank mag op het moment dat ze er al heerlijk languit op ligt. Niet besluiten dat ze vanaf nu in de bench moet slapen en het vervolgens zielig vinden. Niet proberen het opspringen af te leren en dan opeens vrolijk mee gaan springen. Niet met je allerliefste stem ‘dat mag toch niet’ zeggen, als het écht niet mag. Niet hysterisch jankend instorten, jezelf de grootste mislukkeling vinden die er op deze aarde rondloopt en het hele gezin, de katten en de pup verdrietig maken.

Door diverse reageerders op mijn vorige verhaal, waarin ik de komst van ons nieuwe gezinslid aankondigde, was ik al tot onverantwoordelijke, naïeve hersenloze gebombardeerd (in mijn eigen bewoordingen samengevat), die zonder enige kennis van zake een bordercolliemeisje (een ras voor gevorderden notabene) in huis haalde. Omdat ik een grote dierenvriend ben, dacht ik dat het op natuurlijke wijze, intuïtief wel goed zou komen. Na zes uitputtende weken, twee online puppycursussen, duizenden tegenstrijdige meningen op hondenfora, gescheurde broeken, truien en shirts, armen vol bloedkorsten en een bank en tuin met iets minder fleur, beginnen we elkaar nu langzaam te begrijpen.

Samen kruipen we voorzichtig uit ons schulp in de cruciale socialisatiefase. Ik drink wijntjes met onze Engelse dorpsgenoten, terwijl zij speelt met haar puppyvriendinnetje. Ik maak beuzelachtige hondenpraatjes op straat met Jan en Alleman en zij stapt opeens stoer op die ruwharige teckel af die haar eerst met de staart tussen de benen deed wegkruipen. Ik leer honds, zij leert mens’. Het wonderlijke wezentje dat zo ongrijpbaar leek de eerste weken heeft mijn en ons aller hart op zeer intense en bloedige wijze weten te veroveren.

Dierlijke intuïtie liet me even in de steek toen ik mijzelf hersenloos in de puppydiepte wierp, maar met vallen en opstaan halen we inmiddels allemaal weer een klein beetje adem en geloof ik dat het misschien toch wel goed gaat komen. Wel zal ik met iets minder hoogmoed straks level twee benaderen, de hondenpuberteit.

Ook weer zo’n angstaanjagend begrip, waar ik nog nooit eerder van had gehoord.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200629, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van Ingrid de Eerste op 1 Juli 2020 op 15.25: Ik heb zelf geen kinderen maar als kinderarts heb ik duizenden kinderen gezien. Nu moet ik eerlijk zeggen dat de opvoeding van de jonge hond tot twee jaar ongeveer dezelfde is als de mens in zijn eerste twee levenjaren. Kwijlen en bijten dus het ontdekken van de oraliteit, uitdagen, kattekwaad uithalen, autonomie zoeken door grenzen te verleggen, de grote ontdekingstocht dus graag weg willen lopen, spugen, dunne poep. Heel stoer zijn en dan ineens weer in de armen opgepakt willen worden. Het was een waar plezier.

Reactie van marielle op 1 Juli 2020 op 15.59: Wat leuk, Dorien, al waren sommige dagen doodvermoeiend voor jou en je gezin....maar over een tijdje zie je alleen de leuke kanten en kanj e niet meer zonder een hond. Heel veel plezier en ik ben er van overtuigd dat we binnenkort meer verhalen over jouw bordercollie gaan lezen.

Reactie van wilsam op 1 Juli 2020 op 23.13: Nadat mijn linkerhand geamputeerd was en het telefoonnummer van de dokter op het restant van mijn arm was getatoeëerd, nam ik een tweede hond. Deze beet niet, maar deed zijn behoefte binnen. Dat deed die in de eetkamer, dan bleef de salon tenminste netjes. De oplossing was een preek op heterdaad en de deur voortaan dicht, met een stoel ervoor omdat ze de deur anders gewoon opendoen. De volgende plek was de keuken. De preek had geholpen, want hij kwam altijd even in de keuken kijken of ik er al klaar was, zodat hij er op zijn gemak kon gaan zitten. De volgende oplossing was hele lange wandelingen maken. Doodmoe kwam ik thuis na elke marathon, te moe om boos te worden als hij linea recta naar de keuken wandelde en daar netjes door zijn achterpoten zakte. De echte oplossing was natuurlijk de bench. Dat ik daar niet meteen aan gedacht had. Niet te groot, niet te klein. Geen dwang gebruiken. Ik had me helemaal ingelezen. Hij ook. Een kant was om te slapen en de andere om zijn behoefte te doen. De bench was toch te groot. Met een emmer in de hoek werd de beweegruimte kleiner, waarop hij zich genoodzaakt voelde om zijn uitwerpselen door de tralies te persen en als bamischijven naast de bench neer te leggen. De echte oplossing was als een ernstig verwarde man de hond aan te moedigen om buiten te poepen en dan in allerlei talen te prijzen voor de geleverde prestatie. Mijn bijthond die het poepen al onder de knie had keek me dan meewarig aan. 's Ochtends vroeg.

Reactie van Dorine van der Marel op 2 Juli 2020 op 17.18: Erg leuk om al die ervaringen te horen. Bij anderen klinkt het toch geestiger dan als je zelf in de ellende zit! Inderdaad doet deze tijd me ook denken aan de babytijd, vooral van de eerste, toen ik me nog vreselijk onzeker voelde bij het moederschap.
Veel dank voor de fijne reacties.

Reactie van Theodora Besse op 2 Juli 2020 op 18.26: Bijzonder verhaal, Wilsam! Honden houden er eigenlijk helemaal niet van om hun eigen terrein te bevuilen. Als ik Pico héél soms niet kan uitlaten, dan doet hij het zo ver weg mogelijk in de tuin. Of als het regent doet hij het onder het afdak. Maar meestal houdt hij het op tot we om 's morgens om 10 uur gaan wandelen en dan doet hij het vrijwel meteen langs de kant van de weg.

Een verhaal als dat van jou heb ik nog nooit gehoord!

Reactie van wilsam op 2 Juli 2020 op 20.21: Dat vind ik ook, Theodora. Hij was angstig, onverzorgd en onzindelijk, dat viel zwaar tegen. Veel Fransen waren helemaal niet verbaasd dat een hond "sale", oftewel onzindelijk, is. Maar via Nederlanders kwam ik op het idee van de bench. Het heeft met de bench, de beloningen en de toespraken toch nog zo ongeveer een half jaar geduurd. Ik zoek nu even ongeverfd hout om het af te kloppen. Heel voorzichtig schrijf ik nu dat hij zindelijk is. Zo zindelijk, dat hij zijn uitwerpselen graag op een verhoging achterlaat. Een heg is favoriet, het muurtje mag niet en het hoge gras buigt natuurlijk door. Het echte gekke is dat hij na afloop zijn hoop bedekt door met zijn achterpoten over de grond te schrapen. Net als een kat.

Reactie van Theodora Besse op 3 Juli 2020 op 6.48: Tja, Fransen "planten" een hond vaak in de tuin. Heb je een tuin, dan moet er een hond in. Naar zo'n beest wordt verder niet omgekeken, hij heeft helemaal niets te doen, hij wordt nooit mee uitgenomen en doet zijn behoeften waar het hem goeddunkt. Logisch dat je hond, die je misschien uit het asiel hebt gered (?), niet zindelijk was. En een ouder beest is dat uiteraard moeilijker aan te leren.

Maar het is je uiteindelijk toch gelukt! Geweldig! Ik vind een bench een onding, een martelwerktuig. Ik heb er nog nooit een gehad. Maar je bent er toch maar mooi in geslaagd om het beest zindelijk te krijgen en nu heeft hij eindelijk een goed tehuis. Je hebt goed werk gedaan! Hopelijk heb je de bench nooit meer nodig.

Bij ons Nederlanders is een hond een deel van het gezin, een bijzonder soort kind, waar je mee uitgaat, met een balletje of een stok speelt. Dan heb je ook echt plezier van een hond en ben je kameraden. Als Pico 's morgens me niet om half tien verwachtingsvol begint aan te kijken en bij de minste beweging van mij opspringt, dan zou ik nooit meer uit wandelen gaan, want in m'n eentje vind ik er niks aan.

Ik kan je vertellen dat Pico zelfs nadat hij een plasje heeft gedaan flink in de aarde krabt. Een oerinstinct, vermoed ik. Als ik dan achter hem loop op een smal bospad, vliegt de aarde me om de benen. Een kat doet dat heel anders, veel zorgvuldiger. Ze krabt met haar pootje heel voorzichtig de aarde over het hoopje, tot het helemaal is bedekt. Ik heb altijd katten en honden gehad, zó leuk! Maar of ik een half jaar geduld had kunnen opbrengen zoals jij, dat weet ik niet. Ik vind het bewonderenswaardig, wat je hebt weten te presteren. En je zult bij hoge nood best heel af en toe ergens nog een hoop vinden, maar dat hoort erbij. Dat gebeurt zelfs Pico wel eens. Als ik dan 's morgens vroeg in de keuken kom, ligt er een drol. Opruimen op je nuchtere maag roept kotsneigingen op. Maar het gebeurt vrijwel nooit! Dan was de nood dus te hoog. Ik mopper dan ook niet op hem.