24 december 2025, de werkweek van onze ambassadeur

Veel leesplezier!

Licht in donkere dagen

Op de terugweg van onze vakantieweek aan de Westkust, kwamen we bij een wegrestaurant middenin een groep van 150 Franse schoolkinderen te zitten, die per bus onderweg waren van West-Frankrijk naar de Alpen. Hoe dichter we bij Parijs kwamen, hoe meer auto's met dakkoffers we inhaalden. Ieder jaar zijn de skivakanties weer een bron van plezier, ook voor honderdduizenden landgenoten. Maar helaas is er jaarlijks ook een aanzienlijk aantal incidenten en ongelukken. Wat betreft het verkeer: goede verkeersinformatie en voorspellingen van de drukte voor het hele seizoen vindt u op de officiële site https://www.bison-fute.gouv.fr/ (ook in het Engels). Denk ook aan winterbanden en/of sneeuwkettingen. De komende dagen wordt winterse neerslag verwacht. Over de veiligheid op de pistes, kan ik alleen maar zeggen: neem de waarschuwingen en de adviezen die ter plekke worden gegeven serieus, blijf op de pistes en respecteer de 'verkeersregels'. Helaas krijgen we op de consulaire afdeling iedere winter te maken met zeer ernstige ongelukken. Iets minder ernstig, maar bepaald niet iets om trots op te zijn, zijn de frequente incidenten rondom alcoholmisbruik, waarover we al meermaals de Franse politie aan de lijn kregen.

Herinneringen aan Bretagne

Zelf waren we dus helemaal aan de andere kant van het land op vakantie, in Normandië en Bretagne, regio's waaraan ook veel Nederlanders hun hart verpand hebben.

De laatste keer dat ik zelf in Bretagne op vakantie ging, was rond 1977. Mijn broertje en ik waren net begonnen met windsurfen. In de Golfe du Morbihan vonden we perfecte , beschutte omstandigheden. Op het strand van Saint-Malo, daarentegen, waren de condities moeilijker en had ik de hulp van een visser nodig om weer terug te komen, niet zo handig. Mijn moeder was zo bezorgd geweest dat ze niet door had dat het water heel snel opkwam en de zandbank waarop haar auto stond, onder water kwam te staan. Met hulp van een stoere Fransman kwam de Renault 14 toch weer op de openbare weg terecht, al moest hij (de auto) daarna wel even door de wasstraat, want zout water en Renaults waren indertijd niet de beste combinatie.

Het was bijzonder om bijna vijftig jaar later weer terug te zijn in Saint-Malo. De citadel lag er prachtig bij en zelfs in december werd er, aan de voet van het 'Bastion de Hollande' (ooit gebouwd om de Nederlanders buiten de deur te houden), gezeild en gewindsurft. De dagen daarvoor brachten we door in een oude douaniershut in de baai van de Mont Saint-Michel. Een prachtige, romantische plek. Alleen had ik bij het boeken, tegen middernacht op een drukke weekdag, over het hoofd gezien dat de hut niet was voorzien van stromend water, elektriciteit of verwarming. Douchen was buiten met een gieter, de warmte moest van een haardvuurtje komen. Heel leuk, voor twee dagen. De baai met de imposante abdij was wonderschoon, en -anders dan in het seizoen- ook op de 'Mont' heerste een sprookjesachtige rust.

Het vrouweneiland Ouessant

Daarna reden we door naar 'Le Conquet', voorbij Brest, zo ongeveer de uiterste westpunt van de Franse zeshoek. Vanuit dat mooi gelegen vissersdorp (met een appartement met gas, water en licht!), pakten we de volgende morgen de boot naar het eiland Ouessant. Ik was erop gekomen dankzij een eerdere reis naar Dakhla, aan de rand van de Westelijke Sahara. Daar kwamen we langs een school die 'Lycée Odette du Puigaudeau' heette. Toen ik het opzocht, bleek dat de naam te zijn van een avontuurlijke Bretonse die in de jaren 1930, samen met haar vriendin, met een langoustinekotter meeliftte naar de Sahara om daar lange woestijnreizen te maken en er mooie boeken over te schrijven. Maar ze schreef ook een boekje over de Bretonse eilanden, geheten 'Grandeur des Iles'. Daarin is een hoofdrol ingeruimd voor Ouessant. Dat werd wel 'het vrouweneiland' genoemd, omdat de mannen in de koopvaardij of in de visserij werkten en maar enkele weken per jaar thuis waren. De vrouwen deden de landbouw, de schapenhouderij, de zeewierindustrie en de strandjutterij. Een hard en arm leven dat sterke karakters vergde. Anno 2025 is het eiland een stuk minder arm, mede dankzij het toerisme en de tweede huizen. Maar de eilandsfeer is gebleven: vuurtorens aan alle kanten, woeste stromingen, steile kliffen, en golven die daar met groot geweld tegenaan knallen. We hebben er heerlijk kunnen wandelen, en omdat er af en toe een buitje viel, ook nog een paar boeken kunnen uitlezen.

Muziek en cultuur

Onderweg hebben we enorm genoten van de muziek van Zaho de Sagazan, ook afkomstig van de Atlantische kust (St. Nazaire). Degenen onder U die in Frankrijk wonen, kennen vast haar hit 'La symphonie des éclairs' (2023) wel. Met teksten als: 'Il fait toujours beau au-dessus des nuages. Mais moi, si j'étais un oiseau, j'irais danser sous l'orage. Je traverserais les nuages comme le fait la lumière. J'écouterais sous la pluie la symphonie des éclairs'. Nu we het gelijknamige album vaker beluisterd hebben, vind ik het haast ongelooflijk dat iemand al voor haar 25-ste zo mooi teksten en muziek aan elkaar weet te koppelen.

Werk gaat door op de ambassade

U merkt, de halve werkweek voor Kerstmis is het relatief rustig op de ambassade. Met een paar uitzonderingen. De consulaire afdeling draait stug door, vanwege het vakantieseizoen en de vele paspoortaanvragen. En de politieke en de economische afdeling zaten nog op het vinkentouw vanwege de discussies in het Franse parlement over de begroting van 2026. Zoals u misschien heeft gelezen, is MP Lecornu een heel eind gekomen, maar bleek een volledig akkoord over het begrotingspakket nog niet mogelijk. Daarom is er gisteravond een noodwet aangenomen die feitelijk de financiële afspraken van 2025 verlengd, zodat de Franse staat kan blijven functioneren. Bezuinigingen en nieuw beleid zijn zo niet mogelijk, dus werkt de ploeg van Sébastien Lecornu rondom de feestdagen door en zet alles op alles om begin 2026 toch een nieuwe begroting aangenomen te krijgen.

Rondom de ambassade begint het toch vrij stil te worden. Er is nauwelijks verkeer en – heel raar – hier en daar liggen op straat al de kenmerkende gouden zakken met afgedankte kerstbomen. Een teken dat veel Parijzenaars de deur al achter zich hebben dichtgetrokken en naar hun vakantieadres zijn gegaan. In ons geval komt de familie juist deze kant op. Ik wens u ook fijne Kerstdagen en een goede jaarwisseling!

Jan Versteeg