Inburgeren

Ik vind de Franse sterke nationalistische gevoelens en uitingen prima passen in mijn onafhankelijkheid dus met rust gelaten te worden. Mede daartoe beheers ik de Franse taal voldoende. Ik heb in meerdere landen gewoond. En in meerdere landen gewerkt voor- en met Fransen. De daar permanent woonachtige Fransen bemoeiden zich niet met de autochtonen anders dan tijdens werkzaamheden, en zonderden zich af in eigen kring. Inburgeren? Huh? Iedereen tevreden.

Nu heb ik de indruk dat menig Nederlands immigrant in Frankrijk er prat op gaat ingeburgerd te zijn en dat van anderen ook verlangt. Nu heb ik weinig met het erbij te willen horen, in het gevlei te komen, behoefde om erkenning. Daarbij valt het mij op dat vrijwel niemand zich laat naturaliseren tot Frans burger, het ultime inburgeren dus. Nee, liever de deur op een kier houden want je weet maar nooit waar het goed voor is terug te kunnen vallen op het verfoeide en verguisde Nederland. Daarmee is inburgeren m.i. inderdaad niet meer dan erbij te willen horen.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200412, Overheid

< Vorige bijdrage

Reactie van jaap op 13 April 2020 op 13.05

O, Brittany, dus je komt niet uit Engeland??

Rodus:

inburgeren

De manier waarop mensen zich aanpassen aan een nieuwe omgeving, vooral met betrekking tot nieuwkomers in de samenleving.

erbij willen horen

Erbij horen is een menselijke behoefte oftewel een sociale behoefte die verwantschap houdt met andere behoeften zoals:

me gehoord en gezien voelen
me geaccepteerd voelen
van belang zijn of betekenis hebben
vertrouwen ontvangen

Reactie van Jean op 13 April 2020 op 13.32: Indirect heb ik op je vraag geantwoord. geboren: Johannes, en mijn ouders hebben mij altijd Hans genoemd. In Frankrijk heet ik nog steeds Hans, maar op webs enz teken ik altijd Jean, want de H wordt niet uitgesproken in het Frans. De vele malen dat we met de Fransen gelachen hebben want Ans is een meisjes naam en Hans (H uitspreken) is een jongensnaam. Altijd weer een leuk gesprek. De laatste keer dat we de croisière naar de Noord Kaap hebben gemaakt hebben we kennis gemaakt met de twee serveerders. Hun voornamen stonden op het kaartje op de tafel en ik vroeg wie is wie ? ze stelden zich voor en de ene vroeg ineens ... : en U wat is Uw voornaam. Ik zei toen Hans maar je moet wel de H uitspreken want anders is het een meisjesnaam.

Toen .. iedere middag en avond als we net aan tafel zaten, kwamen ze alle twee bij onze tafel en zeiden: “Bonsoir Monsieur Hans” ; maar de letter H werd met veel geluid en vertoon uitgesproken. Wat hebben we gelachen !!!