Bezoeker Frans museum eet kunstwerk op

Meymeringen 7

Bezoeker Frans museum eet banaan van beroemd kunstwerk

Met deze schreeuwerige kop van een kranteartikel werd ik opgeschrikt uit de vele mijmeringen die mij dezer dagen bezig houden, nu ik een nieuw boek aan het schrijven ben. Er moet heel wat afgemijmerd worden.

Ik laat u maar meteen zien om welk ‘beroemd kunstwerk’ het gaat. Dan begrijpt u de reden van deze opgewonden Meymering.

Vorige maand heb ik eindelijk, na vele teleurstellingen over het gebodene, weer eens een bezoek gebracht aan het Centre Pompidou in de Eurométropole de Metz, waarvan het kleine dorpje Mey, mijn woonstee, deel uitmaakt. De tekst voor de meerdere tentoonstellingen die er altijd tegelijkertijd worden gehouden – een vaste collectie is er niet – was waarlijk wervend. Ik had bijna het gevoel dat ik er niet omheen kon.

Zie maar (met dank aan de vertaalmachines – hier en daar door mij bijgestuurd, ik had werkelijk geen zin er zelf veel moeite of tijd aan te besteden):

Eindeloze Zondag

Maurizio Cattelan & de collectie van Centre Pompidou

8 mei 2025 – 2 februari 2027

Centre Pompidou-Metz

Ter ere van zijn 15-jarig jubileum transformeert het Centre Pompidou-Metz al zijn galerieën om honderden werken uit de collectie van het Musée National d'Art Moderne te presenteren. Deze werken worden zelden getoond, misschien omdat ze onverwacht zijn in zo'n collectie, of zelfs zogenaamd niet te transporteren, zoals bij voorbeeld de ateliermuur van André Breton of de schaaktafel van Marcel Duchamp.

Met het thema 'Zondag', verkend vanuit zijn sociale, politieke en esthetische dimensies, biedt het curatorencollectief onder leiding van kunstenaar Maurizio Cattelan een wandeling vol poëtische ervaringen in 27 secties. In de vorm van een alfabet van gedachten, verzen, slogans, enz. onderzoekt elk werk een thema - de verdeling tussen vrije tijd en werktijd, privé- en openbare ruimtes, spiritualiteit en licht, of zelfs het potentieel van kunst om alternatieve werelden te verbeelden of melancholieke meditaties te bieden…

De Fransen zeggen ‘le ridicule ne tue pas’, ‘van belachelijk ga je niet dood’, en gelukkig maar, want anders had het Centre Pompidou erg veel op zijn geweten. En als je dan ook nog leest in het betreffende kranteartikel dat het museum de banaan van Cattelan iedere paar dagen moet verversen, omdat die anders wegrot, moet je eigenlijk dubbel liggen van het lachen. Mij verging het lachen bij het bezoek aan de tentoonstelling.

Ik kan me niet herinneren ‘de schaaktafel van Marcel Duchamp’ te hebben gezien. Ik zal er niet veel aan gemist te hebben. Zijn rechtopstaand urinoir is al eens als kunstwerk in het Centre Pompidou te zien geweest. De ‘ateliermuur van André Breton’ heb ik wel gezien, maar de ophef daarover niet begrepen. Als zo’n verzameling ditjes en datjes een kunstwerk is, dan is mijn huis een Meesterwerk. Overal mooie werkstukjes van vrienden, een schilderijenverzameling, een klein maar fijne muziekinstrumenten dito, beeldhouwwerken van een begenadigde kunstenares en antieke Delftsblauwe tegels; ik noem maar wat. Ik denk bovendien dat ik dat alles smaakvol heb uitgestald en niet allemaal tegen één muur aangeduwd.

Aan het slot van de wervende tekst voor de andere tentoonstelling die er bij mijn bezoek te zien was - in samenwerking met het Louvre -, staat:

Meerdere kunstenaars hebben een uitnodiging ontvangen van de twee commissarissen van de tentoonstelling die luidt: Hoe zou uw kopie eruit zien van een werk van uw keuze dat zich bevindt in de collecties van het Louvre?

Bij de tentoonstelling zijn gelukkig de ‘gekopieerde’ werken niet getoond. Daar hadden de commissarissen goed aan gedaan, want het zou al te confronterend zijn geweest. Ik heb de werkstukken bekeken en de verklarende teksten ernaast. Ik zou nooit op het idee zijn gekomen dat wat ik zag een kopie was van het genoemde kunstwerk. Ik werd alleen maar bevangen door een malaise en had het gevoel oog in oog te staan met het complete failliet van de beeldende kunsten. Het failliet van talent, voorstellingsvermogen, vakmanschap en gewoon eerlijk hard handwerk.

Heel anders was het bij een andere gelegenheid. Het deed me er wel aan denken. Yves en ik waren genodigd op een huisconcert waar een drietal stukken zouden worden gespeeld van een paar grote componisten uit het verleden die de inspiratie hadden gevormd voor de stukken van enkele hedendaagse componisten. Hier werden de oorspronkelijke composities wel ten gehore gebracht. Een stuk voor viool en altviool van vader Bach, een pianowerk van Brahms en, als ik het me goed herinner, een stuk van Dvorak voor een blaasinstrument. De oorspronkelijke werken waren een zalfje voor het oor en de ziel, maar de pret werd bedorven door de nieuwe werken. Ik druk me voorzichtig uit. Na enige tijd stond een van de aanwezigen op, sleurde zijn vrouw mee, en zei ‘hier heb ik schoon genoeg van’, of woorden van gelijke strekking. Het was een beetje gênant. Later hoorde ik dat de meneer in kwestie aan de ziekte van Alzheimer leidt. Ik kon toen een gevoel als ‘kinderen en gekken zeggen de waarheid’ niet onderdrukken. Met alle respect voor de zieke.

De bananeneter in Metz heeft de waarheid gesproken. Dat was moedig, maar gek is hij stellig niet.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20250721, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

< Vorige bijdrage

Reactie van Rose Milo op 21 Juli 2025 op 18.53: Ik leed zelf even aan vermoeidheid toen ik 'leidt' schreef inplaats van lijdt. Mijn 'Mantel van schaamte' is er niets bij…

Reactie van Jeannette op 22 Juli 2025 op 10.32: Onbekend maakt onbemind.

Jammer dat grote vernieuwers als Marcel Duchamp jou niet kunnen inspireren maar deze kunstenaars zijn nog altijd een grote inspiratiebron voor vele jonge kunstenaars.

Klassieke muziek is jou met de paplepel ingegoten geloof ik, maar er zijn ook mensen die dit maar saai vinden en vinden hier geen enkele herkenning in, sterker nog, zij gruwen bij het geluid van een viool of cello!.

Ja, en ook bij klassieke muziek zijn er vernieuwers en kost het soms moeite hun werken te waarderen, kunst is werken namelijk, ook voor de toeschouwer, dat zou jij moeten weten, kunst is niet altijd alleen maar een pleister op de wonde van de ziel.

Hulde aan de vernieuwers dus die hun hart en ziel volgen en tot uitdrukking brengen, tegen alle verdrukking van de behoudende meningen van de gevestigde orde in...

Reactie van ineke blom op 22 Juli 2025 op 12.04: Bravo Jeannette

Was onze ‘grote’ van Gogh ooit niet een gek ? En mijn opa vond de rockmuziek waar ik in de jaren 70 fan van was herrie, terwijl mijn kleindochter nu het bejaarden muziek vindt.

Ik vind de banaan met ducktape ook wat bedenkelijk, maar het maakt in ieder geval emotie los. En is dat niet een van de waarden van Kunst?

Reactie van Peter Jan op 22 Juli 2025 op 15.04: Ik moest zojuist even aan de Sacré du Printemps van Stravinsky. Daags na de eerste uitvoering in 1913 sprak men van de Massacre du Printemps en ook toen liepen mensen de zaal uit. Het was even wennen, zullen we maar zeggen.

Ikzelf hoorde ooit in Rotterdam het derde hobo concert van Bruno Moderna. We zaten tamelijk vooraan en konden Heinz Holliger bijna aanraken. De oren hebben het geweten, maar wat was het een geweldige ervaring. De bladmuziek als een soort bloemmotieven genoteerd.

Voor de liefhebber: https://youtu.be/9JiblHoh6YU?si=0Fm1cwQwNHTvnJ6Q

Gelukkig is er voor elk wat wils, zeker als het kunst betreft. 😀

Reactie van Jeannette op 22 Juli 2025 op 16.00: Ja en gelukkig hebben we nu Internet!
Kun je gewoon even 'proeven' zonder dat het tijd of geld kost

Bedankt voor de link Peter Jan!

Reactie van ineke blom op 22 Juli 2025 op 17.14: O dat doet me denken aan Cathy berberian (the Marx brothers waren fan) https://youtu.be/0dNLAhL46xM?si=__U438G8Hpv-tAdb

Reactie van Mieke op 22 Juli 2025 op 17.56: Er is zoveel afgekraakt in de kunst. Hoeveel kunstenaars hebben niet rond kunnen komen en helaas na hun dood niet meer hebben kunnen profiteren van de onmogelijke prijzen op de kunstmarkt.

Jammer dat je zo negatief bent terwijl veel ideeën een maatschappelijke kritiek uitdragen of andere boodschap.

Laat alles en iedereen vredig naast elkaar leven, zoveel zielen zoveel meningen.

Succes met je boek, hopelijk geen schandbrief.

Reactie van twins op 22 Juli 2025 op 18.21: Zelf reageert mevrouw Milo niet meer, maar heeft wel weer aandacht gevestigd op haar eigen schrijverij.

Reactie van Jeannette op 22 Juli 2025 op 19.29: Das ook weer kattig Twins, dat denk ik niet, ik denk dat zij ook gewoon haar mening verkondigt, daar is niks mis mee, nú praten we er tenminste over!

Reactie van Peter Jan op 22 Juli 2025 op 20.46: Ik heb erg genoten van het laatste boek, de mantel der schaamte. Ontstaan na veel research en een mooie blik op onze tijd,waarin tradities, oud en nieuw, voortdurend aan de orde komen. "Schrijverij", vast modern Nederlands, vertelt meer over de schrijver van de nietszeggende bijdrage dan over de schrijfster.

Ik ga weer verder met kijken naar het inmiddels ouder geworden plak, knip en verfwerk van mijn twee lievelingsschilderijen. "Dat kan mijn kleuter ook". Soms gehoord.

Fijne avond, geniet !

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.