De zwarte populier

Na een paar echte lentedagen van zware regen en een ijskoude harde wind liepen Pico en ik de mijn weer eens in. In een populierenbosje lagen overal door de wind afgerukte takken. Tot mijn verbazing zag ik dat aan de takken trossen kleine witte bloemetjes zaten. Eerlijk gezegd had ik nog nooit een populier in bloei zien staan. Ik nam drie kleine takken mee naar huis om ze in een fles te zetten. De volgende morgen bleken er allemaal kleine witte pluizen op tafel te liggen! ??? Toen zag ik de takken, waaraan ook kleine witte pluisjes zaten:

Het ging heel hard en de volgende morgen zag het er zo uit:

Tijdens de volgende ochtendwandeling lette ik goed op de populieren en toen begreep ik waarom ik een populier nog nooit in bloei had gezien: de voortdurend bewegende en ritselende groen-zilveren blaadjes onttrekken de bloemtrosjes aan het oog. Die zie je alleen als je héél goed kijkt. En de pluizen zijn zó licht, dat ze bij het minste zuchtje wind loslaten. Nu zag ik ze ook voor het eerst door de lucht zweven. Maar bij mij thuis staat natuurlijk geen wind en na drie dagen zagen de takken er zo uit:

Toen heb ik ze maar opgeruimd. Om te voorkomen dat het hele huis vol pluizen zou zitten, verzamelde ik eerst alle pluizenbollen. Alweer tot m’n verbazing leverde dat een prachtige bol veerkrachtige watten op, net zoiets als kapok. Mooi natuurlijk vulmateriaal. Uiteraard even gegoogeld. Het blijkt een zwarte populier te zijn, waarvan de vrouwelijke exemplaren (de populier is tweehuizig) deze bloeiwijze vertonen.

Uit de Wiki:

“De zwarte populier geldt als de meest bedreigde boomsoort in Europa. De plant dankt deze status aan het massaal aanplanten van cultivars en het verdwijnen van zijn natuurlijk milieu. De dikst bekende zwarte populier van Nederland (met een omtrek van 5,7 m in 2009) staat aan de rand van het Vondelpark."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het bovenstaande schreef ik in mei 2013 in het forum van InfoFrankrijk. Sinds die tijd heb ik nooit meer een zwarte populier in bloei zien staan. Maar nu we dit jaar opnieuw van een herfstachtige meimaand mogen genieten, ging ik in het populierenbosje op zoek naar afgewaaide takken. Helaas, ik was te vroeg én te laat. Ik vond één afgewaaide tak. Te vroeg, want hij stond nog niet in bloei. Trosjes groene bolletjes waren al wat ik zag. Te laat, want hij was al op sterven na dood. Optimistisch zette ik hem in een fles, maar de volgende dag stond hij er dor en vergeeld bij.

Enkele dagen met veel regen later dwarrelden in het populierenbosje allerlei pluisjes om me heen. Ik tuurde omhoog, maar ik zag alleen maar blaadjes. Ja toch, in de vork van een tak hing een piepklein afgewaaid takje met enkele trosjes witte bloemetjes en wat pluis. Voorzichtig nam ik het mee naar huis en zette het in een sherryglaasje. Wat vijf jaar geleden was gebeurd herhaalde zich in het klein:

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180513, Exterieur

Reactie van Theodora Besse op 14 Mei 2018 op 13.58: Michiel, voor foto's moest ik in mijn archieven duiken. Dat duurde even want het is leuk om allerlei "oude" foto's weer terug te zien. Gebeurtenissen waar je nooit meer aan denkt komen weer boven.

Ik heb enkele sneeuwfoto's van de mijn geselecteerd, omdat je daarop goed de wegenstructuur kunt zien. Ook zie je op de foto's de erosie van de wanden (de verticale strepen), waarlangs zich plotseling een instorting kan voltrekken (vaag te zien links op foto 1 uit 2010). Op foto 2 (2010) zie je ongeveer in het midden een instorting, die echter de weg heeft gespaard. Maar iets verder ontstond een paar jaar later veel hoger een aardverschuiving die een grote berg puin op de weg deed belanden. In het begin kon je daar overheen klauteren, maar waarschijnlijk door het gewicht verzakte alles steeds verder, totdat er een kloof ontstond. Die kon ik eerst nog wel passeren, maar inmiddels is hij zo diep dat ik me er niet meer aan waag. Maar tot en met 2013 kon ik zowel via links als rechts het einde van de mijn bereiken. Foto 3 is van maart dit jaar. Het verschil in begroeiing tussen 2010 en 2018 is duidelijk te zien.

Wat de planten betreft moet ik je teleurstellen. Ik bewonder allerlei fraaie kruidjes en bloemetjes, maar ik heb er weinig verstand van en ik heb er ook geen foto's van gemaakt.

Diego, ook ik heb me vaak afgevraagd waar "zwarte populier" op slaat. Want de stam van "mijn" populier is volgens mij grijs. Dankzij jou heb ik nog maar een keer in de Wiki gekeken. Daar staat: "De bast is donkergrijs tot zwart met een diep, x-vormig gegroefde schors en veel knobbels en vergroeiïngen." Ik moet toch nog eens de stammen bestuderen, want eigenlijk heb ik er nooit zo goed op gelet. Ik was veel meer geconcentreerd op de bloemtrosjes en de pluisjes. Wie weet is het toch nog een andere populier, want zoals Jan al schreef zijn er heel veel verschillende soorten.

Ik laat het nog weten, maar eerst moet het iets beter weer worden, want momenteel is de mijn niet te bereiken en te bewandelen zonder natte voeten te halen.

Reactie van Henri Bik op 14 Mei 2018 op 23.33: Leuk om te lezen en mooie fotos erbij, mijn compliment, fijn dat je geniet van de natuur.!

Reactie van Theodora Besse op 16 Mei 2018 op 13.20: Gedreven door mijn nieuwsgierigheid besloot ik het er vanmorgen maar op te wagen om via het zompige weiland de mijn weer in te lopen. Helemaal droog hield ik het niet, maar ik wist wel net te voorkomen dat ik in de door de wilde zwijnen modderpoel m'n evenwicht verloor en languit in de zwarte kledder belandde. Tot mijn grote opluchting bleek de stam van de populier helemaal niet grijs en glad, maar precies zoals de Wiki het zo mooi beschreef "donkergrijs tot zwart met een diep, x-vormig gegroefde schors en veel knobbels en vergroeiïngen". Er staan overal in de mijn ook populieren met een gladde grijze stam, maar "mijn" populieren zijn wel degelijk zwarte populieren, zoals onderstaande foto's laten zien. Dus Diego, je vraag is beantwoord (en die van Jan ook).

Reactie van Dirk Troost op 19 Mei 2018 op 21.32: Bedankt voor het geïllustreerde vervolg/'slot', @Theodora; grote opluchting dus extra voldoening.