De gemiddelde Fransman

Verhuizen is me niet onbekend... misschien in mijn onbewuste ook niet onbemind...

In ieder geval hebben ikzelf en mijn fantastisch ventje al aan den lijve mogen ondervinden dat de beweging om naar Frankrijk te emigreren toch nog nét iets anders is. Het is net iets meer van alles. Of misschien verwoord ik het juister als ik zeg dat het véél meer van alles is.

Frankrijk, dat bij mij soms overkomt als het land die zichzelf de dieperik inhelpt door zijn overvloedige en meestal overbodige administratie, vraagt van de nieuwe bewoners een grote portie motivatie. Een diepe overtuiging dat het dit is wat je wil in je leven, is één van de ingrediënten die je mee moet hebben. Een overvolle rugzak met doorzetting, flexibiliteit, moed, creativiteit én openheid mag je alvorens je vertrek zeker niet vergeten in te pakken.

Als Noorderburen hebben we een totaal andere kijk op het leven dan de Fransen. Al meermaals had ik zin om zo’n Frans sprekend ventje uit te wringen alsof hij het washandje was waarmee ik Zonne’s poepje proper maak. Evengoed heb ik al meermaals mijn zakdoek moeten boven halen omdat ze het niet doen zoals ik het gewend was in België.

Voor de Nederlanders denk ik dat het nog eens een graadje feller aanpassen is. Bij ons Belgen zijn zij namelijk gekend als het volkje dat steeds vlotjes contact legt of in onze ogen zelfs een beetje brutaal is. De gemiddelde Fransman is daar net het tegenovergestelde van, althans op het eerste gezicht. Hij is afwachtend of terughoudend en in sommige opzichten zelfs afstandelijk.

Wanneer ik de officiele Franse briefwisseling ontleed voel ik weerstand vanbinnen. Veel chichi...veel geblaat, weinig wol. Ik zie macht, maar het heeft geen kracht. Laat ik het een status noemen.

Een mooi voorbeeld hiervan is het uitschrijven van een cheque. Een lange rij wachtenden in de supermarkt weerhoudt de cheque-schrijver er niet van om voor amper zes euro en dertien cent zijn gouden pen en boekje boven te halen alsof hij net op het punt staat om een luxejacht aan te schaffen. In godsnaam... waarom bestaat de bankkaart? Dat maakt het toch zoveel vlotter aan diezelfde kassa?

Soit, de Fransen doen hun ding, en meestal zijn dat de dingen waarin ze al jaren zijn vastgeroest. Op de markt schreef een oude dame voor een stokbrood met 2 croissantjes onlangs ook zo’n briefje uit... opnieuw diezelfde weerstand vanbinnen, waar ik uiteindelijk geen stap mee verder kom.

Ook op de weg zie je de gekste taferelen. Het lijkt wel alsof je op de grand prix van Francorchamps bent beland. En maar snelheid halen. Alles graag in combinatie met flikkerlichten en in je gat rijden. Zelfs in de dikke mist vinden ze het blijkbaar niet kunnen dat je iet of wat voorzichtiger bent. Mijn remedie is dan diep adem halen en misschien nog net iets trager te rijden... ik voel dan als het ware de adem van mijn achtervolger in mijn nek.

Zonder twijfel ben ik anders dan de gemiddelde Fransman. En zonder twijfel ben ik ook gelijk aan de gemiddelde Fransman.

Ik voel me goed in dit land... en dat zal ook zijn redenen hebben. Het is heus niet enkel de natuur, de stilte en de betoverende Melkweg. Al geven die weliswaar een grote meerwaarde.

Heel waarschijnlijk is het nét die nonchalance en arrogantie van mijn Franse medemensen die ik ook aantrekkelijk vind. En een beetje spannend. Alles is hier veel minder georganiseerd en berekend dan in het Noorden. Alles is dus ook minder gecontroleerd. En dat geeft een vrijheid waar ik wel van hou. Voeg daar nog een portie zonlicht en warmte aan toe... en het wordt helemaal grand cru wijn. Ik blijf hier, ik vind la douce France best wel fijn!

Liefs,

Katrien

http://detweekaas.blogspot.fr/

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20121114, Kunst en Cultuur

Reactie van Siert op 14 November 2012 op 23.20: Prachtig geschreven en precies hetzelfde gevoel heb ik ook, als je het niet erg vind heb ik de tekst gepikt en op mijn facebook pagina geplaatst..

Reactie van KOEN & KATRIEN op 15 November 2012 op 10.05: Een tekst in dichtvorm?... dan moet ik de talenten van mijn ventje erbij roepen. Misschien bundelen we ooit alles om dat in een boek te gieten... mijn tekst op facebook, vind ik daarin al een goed begin!

Reactie van Ulrike Dhondt op 15 November 2012 op 12.29: Wat een leuke tekst, maar toch... een vriend van ons, die ook in la douce France woont en werkt, en dat al sinds zijn prille twintiger jaren drukt het meestal als volgt uit: Ik hou van Frankrijk, 't is alleen spijtig van die Fransen. Wij wonen in de Auvergne, zijn hiernaartoe gekomen met een specifiek doel, en zijn het hier helemaal niet mee akkoord! Ik hou van de Fransen, en vooral van mijn Auvergnatten! Schatten zijn het, maar je moet eerst je plaatsje verdienen onder hen... En ja, de administratie is log en traag, en die chèques zijn archaïsch, maar als je het eeuwige stressen, waarvan we in het koude België doordrenkt zijn, weet te vermijden, dan sta je gewoon in de rij aan de kassa te rusten en je beurt af te wachten. Leven en laten leven, zeg ik dan, en genieten van de prikkelarme, stressvrije omgeving! Ik ben in alle geval doodgelukkig dat ik mijn gezin dit leven kan geven. Onlangs nog in BE op bezoek geweest, en gemerkt dat ik er niets meer verloren heb, mijn leven, mijn hart, mijn ziel ligt hier!

Reactie van Louise (68) op 15 November 2012 op 13.31: Petje af, Katrien, om de"gemiddelde" fransman al te kunnen beschrijven vanuit je belevenissen in de Dordogne!

Reactie van clasien van driel op 15 November 2012 op 17.12: Hallo Katrien, ik kan nog niet veel zeggen, woon eigenlijk ook nog niet echt in Frankrijk (ons huis in Montélimar is nog niet erg bewoonbaar) maar de aannemers doen hun best, zijn ongelofelijk voorkomend en vriendelijk, elke morgen krijg ik een hand, en ik verbaas me over het feit dat als ik één stap doe op de weg om over te willen steken, iedere auto stopt! Kom daar eens om in Nederland, ze rijden je liever de schoenen van je voeten! Bij de kassa staat inderdaad iedereen geduldig te wachten op die ene die die cheque uitschrijft, maar kom nou, heb je dan zo'n haast? Nee hoor, wij hebben tot nu toe, nog geen reden gezien om spijt te krijgen van onze grote stap!

Reactie van Cornelis Robat op 16 November 2012 op 6.56: Een werkelijk schitterend verhaal, denk dat het de sentimenten goed weergeeft van vele NL- en BE-ers die in LDF zijn neergestreken. En ook de commentaren, geweldig. Zie je verhalen met grote interesse tegemoet. Wellicht een blogje beginnen? Zou leuk zijn.

Overigens ook het uitschrijven van een cheque aan de kassa is het laten zien van iemands status en een zeker vertoon van macht. Zo van: kijk mij eens, ik heb een chequier, en ik kan jullie laten wachten. Dit uiterst subtiele vertoon van macht zit vaak veel dieper dan je verwacht. LDf is nog steeds een uiterst hierarchisch georganiseerde samenleving en het bijbehorende rollenspel van de "picking order" wordt soms ongemeen hard gespeeld. Waarbij het verdelen van de puntjes veelal op microscopisch niveau geschiedt. Zelf verbaasde ik me in het begin van mijn verblijf hier over juist dát hanengedrag. De zich zelf proclamerende bazen die als het ware geluidloos roeptoeterend verkondigen hoe goed ze op de sociale en soms politieke ladder zijn gepositioneerd. Wellicht is "Schone Schijn" waarmee ik het best, mijn indruk dienaangaande, kan beschrijven. Meestal werkt een dergelijk toneelstukje van het gemiddelde fransje op mijn grijnsspieren, af en toe vind ik het pathetisch, en heel soms meelijwekkend. Maar, het is de volksaard, en als buitenstaander kun je ervan genieten of je ergeren. Ik heb heel bewust voor het eerste gekozen. Mijn sardonische grijns levert dan ook soms merkwaardige blikken op. Juist daardoor ben ik me bewust geworden dat een étranger eigenlijk net zo ondoorgrondelijk voor het gemiddelde fransje is als een fransje voor een étranger. En dat bewustzijn is een sterk wapen gebleken in de omgang met de mij omringende fransjes die ogenschijnlijk tergend langzaam aan de kassa hun chequier te voorschijn halen.

Reactie van KOEN & KATRIEN op 16 November 2012 op 9.33: Zoals steeds zijn de meningen verdeeld... en dat is goed! Het doet je nadenken over je eigen handel en wandel... maar zoals veelal wordt de negativiteit het eerst opgemerkt. Terwijl mijn verhaal een positief einde kent. En ik er zeker van ben dat ik van LDF hou! Als ik schrijf over mijn 'ergernissen' zijn dat vooral momentopnames en daarna gewoon een kwestie van loslaten... c'est comme ça!

@Cornelis... http://detweekaas.blogspot.fr/... intussen al een 90-tal verhalen te lezen over onze belevenissen. Geniet ervan!

Reactie van Cornelis Robat op 16 November 2012 op 9.44: Bedankt, heb ik meteen als favoriet in mijn lijstje toegvoegd. Ben namelijk dol op verhalen. Mijn blog: mailleroncourt.blogspot.fr

Enne, wellicht kom ik niet al te positief over als het om de fransjes gaat, maar ik geniet wel elke dag hier in LDF ook al is dat niet "mijn geliefde..." Ben geen francofiel, maar geniet wel van de franse literatuur, het drama, en de manier van leven. Niet het minste: het eten smaakt hier gewoon stukken beter.

Als gast in dit land accepteeer ik de zaken zoals ze zijn, maar verbaas ik me af en toe over de onwaarschijnlijke omslachtigheid waarmee dingen worden gedaan. Soms zelfs vind ik het verbijsterend. Maar er dreigt altijd een vette grijns op mijn gezicht te komen als ik weer zoiets opmerk.

Reactie van Caro op 16 November 2012 op 12.33: Jammer dat je je ergert, niet doen, zou ik zeggen. Daarmee zit je alleen jezelf maar in de weg. Ook het intrappen van open Franse deuren is een absoluut nutteloze tijdsbesteding. Misschien moet je nog onthaasten, dan ga je vanzelf minder zeurderig schrijven. Hoop ik althans.