Een tas met een staartje, zeg maar

De Fransen die wij ontmoeten lijken aardiger tegen dieren te zijn dan de Fransen die ik mij uit mijn jeugd herinner. We zien hier geen kettinghonden en de Fransen die ons bezoeken, aaien onze honden of bewonderen onze katten. Toen ik de burgemeester van ons circa 250 inwoners tellende dorp vertelde dat ik bang was dat onze katten slachtoffer zouden worden van de jacht hier, legde hij zijn hand op zijn hart en zei dat hij zelf vier katten had en er echt nooit een zou doodschieten. Dat doen jagers niet. Zei hij. Ik kan dat slecht rijmen met het gegeven dat ze dan wel doodleuk op herten, zwijnen en vossen  schieten, maar ik heb het maar als waarheid aangenomen. Maar als op 1 september het jachtseizoen weer ingaat, ga ik wel extra op mijn huisgenoten letten.

Veel Fransen vertellen dat ze zelf ook een hond of honden hebben, maar in deze contreien zijn dat meestal jachthonden, die meer in hokken zitten dan elders en vooral ’s nachts bijna prehistorisch klinkende jankconcerten kunnen geven – vooral in dat jachtseizoen. Dan worden ze hongerig en met zijn allen tegelijk de bossen ingestuurd om wild (dat van zichzelf vaak niet weet dat het wild is, want vooral veel herten zijn vreselijk tam) op te jagen richting de weg, waar de jagers hen met geweren opwachten. Wat een sport. Zucht. De mensen die hier wonen weten inmiddels al dat ik er niet van gediend ben en als een hysterische huisvrouw achter de jagers aandraaf om ze te verjagen…Mijn naam is hier al gevestigd, dankzij een paar akkefietjes.

Dierenliefde is een meervoudig te interpreteren fenomeen. Er is de dierenliefde van mensen die het ontzettend zielig vinden dat dieren gedood worden om opgegeten te worden, maar daar willen ze niet steeds aan herinnerd worden. “Hè gat, nu even niet hoor. Ik zit net te eten.” Er is de dierenliefde van jagers. Ze zijn gesteld op hun vaak dure jachthonden, maar als er een wegloopt, is hij niet veel meer waard. Er zwerven veel jachthonden rond hier…En van wilde dieren houden jagers ook: om op te schieten. Maar ook in stedelijke omgeving komen we mensen tegen die een hond hebben. Dan bega je al gauw de fout te denken dat de dierenliefde van die mensen wel zal lijken op die van ons, zeg maar ‘dierenvrienden van een onsje-meer’. Van de week waren we in Limoges, een leuke middelgrote studentenstad. We hadden onze drie honden mee: Aram, een beetje een nozem, Goochem, type vechtjas en Puck, een keffende stoffer. Best wel een zootje ongeregeld als je ons ziet lopen. Geen Cesar Milan horde, maar gewoon twee mensen die het warm hebben en toch wel vrij frequent verstrikt zitten in drie om hen heen draaiende uitrekriemen. Een braaf zittend hondje aan de overkant van de straat zorgt voor –bijna iedere keer weer- chaos: Goochem valt uit, Puck keft mee (haren in nek gaan overeind) en Aram besluit ook even een duit in het zakje te doen. We trachten te corrigeren, mopperen en worden hoofdschuddend nagekeken. We zijn eigenlijk wel ordinair.. ik geef het toe!

Maar wij vinden het eigenlijk altijd leuk om onze viervoeters – als ze braaf zijn- even kennis te laten maken met soortgenoten. Even neuzen, kontruiken en nieuwtjes uitwisselen. Wij maken dan zelf graag een praatje met de eigenaren: “Ach wat een schatje, hoe oud is hij/zij? etc.” en dan gaat ieder weer zijns weegs. Maar in Limoges gebeurt dat niet, o nee! Honden lopen met samengeknepen billetjes naast hun –meestal- vrouwelijke eigenaren. Ze zijn geen andere honden gewend, kunnen braaf zitten en liggen en moeten wachten tot hun bazinnetje in de parfumerie een nieuw luchtje heeft gekocht of een knap japonnetje in een damesmodezaak. En ze mogen vooral niet kijken naar andere honden. Ik zag soms zelfs hondjes bij wie het oogwit te zien was van stress toen onze schoffies naar ze keken. De hondjes zijn ook zodanig gemodelleerd, gekapt en soms zelfs gekleed dat ze passen bij de uitdossing van hun vrouwtjes. Het zijn geen gebruiksvoorwerpen zoals de jachthonden, maar accessoires. Een tas met een staartje, zeg maar.

Slechts een enkele keer komen we Fransen tegen die hun honden behandelen zoals wij dat graag zien: als behaarde vrienden met eigen voorkeuren en eigenaardigheden. Gelukkig wonen hier ook veel Engelsen. Engelsen hebben iets met honden. Ze vangen de dwalende jachthonden op, ze richten stichtingen en instanties op en verenigen zich in actieve clubs om de situatie voor honden in dit grote land te verbeteren.

Eindelijk, dachten wij: Dierenvrienden van ‘ons’ kaliber. We gingen naar een bijeenkomst om geld in te zamelen voor asielhonden. Allemaal supernice people met hun honden, in alle soorten en maten. We werden begroet als oude bekenden. We konden lootjes kopen voor het goede doel.

‘Wat kan je winnen?’ vroeg ik naïef. De mevrouw die de lootjes verkocht draaide zich om, keek zoekend rond en wees toen naar een kraam verderop. ‘ A roasted pig,’ zei ze opgewekt.

Er is nog een heel lange weg te gaan!

http://annemarievangelder.nl