Eten (deel 1)

Verhaaltje voor de woensdag. Ik wens u veel leesplezier.

Eten (deel 1)

In het land waar het goed eten is, wordt er over weinig zoveel gepraat als over eten. Vooral in de winkels waar je dat eten kunt halen, en dan hebben we het niet over de Intermarché maar de slagerij van meneer Mistou. Het lijkt er wel een kroeg, hoewel de echte kroeg zich naast de slagerij bevindt en bereikbaar is via een doorbraak van minstens één geheime gang. Wanneer je de slagerij binnenstapt en hij is leeg, moet je dan ook altijd even hard ‘coucou’ roepen omdat meneer Mistou graag bij de buren is. Dat alles ten spijt doet zijn vitrine niet onder voor een bar. Een echte mannenbar. Allerlei soorten mannen van de streek staan losjes tegen de slagersbar geleund en kletsen over, ja, eten dus. Ook wel over hoe je slacht, maar dat ontgaat me meestal omdat ik de vaktaal niet beheers en omdat het plaatselijke accent soms een beetje binnensmonds en bliksemsnel gaat als de Lotois en Périgourdins onder elkaar zijn. Als ik op mijn beurt sta te wachten, maak ik me zo onzichtbaar mogelijk omdat ik zoveel mogelijk wil opvangen van deze gratis lesjes Zuidwestfrans. Ik spits mijn oren extra als één van de mannen aanstalten maakt om iets te gaan kopen van meneer Mistou. Wie zoveel over eten kan praten, weet vast ook alles van hoe je dat eten klaarmaakt.

Een grote man met een grijze krulsnor maakt zich los van de vitrine-bar en wijst een dik stuk rundvlees aan. Anders dan in Nederland liggen er vooral grote onderdelen beest in de vitrine, waarvan de gewenste hoeveelheid wordt afgesneden. De vraag is dan niet ‘hoeveel gram’ maar ‘hoeveel personen’, waarop ik dan het beste kan antwoorden met één grote en een kleine, anders sta ik straks buiten met een pond vlees voor twee personen.
Bij de halve koe waar de meneer met de krulsnor naar staat te wijzen, ligt een kaartje met boerderij van afkomst: familie Florenty uit Gindou. Dat moet een aanbeveling zijn in zo’n kleine gemeenschap. ‘Het moet wèl goed zijn hoor, heel erg mals,’ zegt de meneer met de krulsnor. ‘Voor de bourguignonne?’ vraagt Mistou. ‘Eh oui.’ De slager pakt het zware stuk op, zijn onderarmen spannen gevaarlijk. Hij dondert het beest op een snijplank ter grootte van een pallet en pakt zijn slagersmes. Als hij uitgesneden is, zeg ik gauw dat hij het stuk kan laten liggen. De klant en twee andere mannen aan de bar kijken allemaal op.
‘Ah!’ roept er eentje. ‘Wat gaat u maken?’
‘Wat raadt u aan?’ vraag ik terug. Nu wordt het lachen. Iedereen begint tegelijkertijd advies te geven. En dat doen ze met serieuze gezichten, want met eten en met dames dol je niet. Is me vaker opgevallen: in veel mannen van de France Profonde huist nog steeds de chevalier uit de Middeleeuwen. Ze eten nog liever hun pet op dan dat ze een vrouw met snedige opmerkingen en flauwe grappen om de oren slaan.
Ik ga dan ook naar huis met drie recepten. Een bourguignonne, een stoofpotje met uien en pruneaux d’Agen en eentje voor een heilzame soep met topinambours en wat je verder aan groente over hebt. Je wordt er nooit stommer van, van zo’n kroeg.

Fragment uit 'Frisse Start in La Douce France' (2017, Uitgeverij Grenzenloos). Wilt u meer lezen, ga dan naar

www.ankescript.com