Francofileintje 18

Bijna twintig jaar lang hebben we gewerkt aan de ‘achterkant’ van Frankrijk: de voor een gewone bezoeker onzichtbare kant van Frankrijk, een kant die je niet ziet of voelt als je over de péage in de richting van Spanje scheurt, of als je over de nationale van dorpje naar dorpje rijdt, op tijd stoppend voor een plat du jour op dat leuke pleintje in de schaduw van de platanen op dat terrasje met wankele tafeltjes en blauwe stoeltjes of voor een pression in de ondergaande zon.
De achterkant van Frankrijk, dat is de dakpansgewijze opbouw van de bureaucratie, zodat je nooit helemaal zeker weet wie er bevoegd is, omdat de ambtenaar die je benadert altijd kan zeggen dat niet hij, maar een ander verantwoordelijk is. De achterkant van Frankrijk, waarin een notaris en een makelaar en een verkoper van een huis en een gemeenteambtenaar elkaar de hand boven het hoofd houden en zo gezamenlijk een buitenlandse koper van een lokaal huis een poot uitdraaien, immers ‘on se connait.’ De achterkant van Frankrijk, waar de boeren klagen dat hun kinderen geen huis meer kunnen kopen, vlak nadat ze de oude vervallen boerderij, inclusief beerput, van opa en oma voor een godsvermogen hebben verkocht aan weer zo’n naïeve klussende buitenlander, die niet weet dat elke verbouwing begint met een fosse septique van tienduizend euro of meer. Behalve als de ambtenaar van de controlerende instantie je achterneef is, die de controle wel met een jaartje uitstelt. En dat elk jaar opnieuw. De achterkant van Frankrijk waar de procedures voor bestemmingsplanvaststellingen en -wijzigingen op papier helemaal inzichtelijk zijn maar in de praktijk altijd langer duren en uitkomsten hebben, die sommigen-met-de-juiste-connecties toch net even bevoordelen (Overigens: in Nederland gaat dat precies op dezelfde manier). De achterkant waarin de bescherming van huurdersrechten door politici zodanig is uitgebreid dat een uitzettingsprocedure van een niet-betalende huurder gemakkelijk vier jaar kan duren (vier jaar waarin de wanbetaler gewoon in het huis kan blijven wonen zonder te betalen), omdat uitzetting is verboden gedurende de winter. En het begrip 'winter' is zodanig opgerekt (inmiddels tot meer dan 6 maanden) dat een uitzettingsprocedure met enkele simpele vertragingstactieken gemakkelijk over de winter getild kan worden, ook op plekken in Zuid-Frankrijk waar de gemiddelde winter op een dinsdagmiddag valt. De achterkant van Frankrijk waar wij anderhalf jaar geleden afscheid van hebben genomen.

Een jaar of twee is genoeg voor enige afstand, dus gaan we komend voorjaar een paar maanden kriskras door Frankrijk reizen, van hotelletje naar gîte naar chambres d’hôtes, om weer in volle teugen te genieten van de prachtige voorkant van Frankrijk: de culture, de cuisine, het klimaat en de vergezichten, de geuren en de geluiden van het mooie Frankrijk, waar we ooit voor gevallen zijn.