Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

Geluk in een ongeluk

NEDERLANDS ONDERAAN

Un anniversaire qui fera date ! Ma meilleure moitié et moi-même l’avons hier dignement fêté et ce fut pour elle une sorte de re-naissance. Il y avait donc un an jour pour jour qu'elle aurait pu mourir dans un accident de la circulation, me jetant en un bien triste veuvage. Je vous raconte ici cette histoire car sa conclusion donne – en ces jours de grande instabilité politique – comme une lueur d’espoir. Voici les faits : nous allions donner, comme chaque automne, deux semaines de cours de français dans un petit coin béni du Périgord. Car, juste avant, j’avais une obligation en Allemagne, Katalin devait seule conduire la voiture pleine de matériel des Pays-Beaux en un endroit plus bel encore : le Villageou, au sud de Sarlat. Elle avait roulé toute la journée et se sentait néanmoins en bonne forme, joyeuse en fait de retrouver ces paysages familiers, de plus en un début de soirée baigné de lumière. Juste avant une courbe vers la gauche, sur une route départementale, elle devait prendre un chemin communal, également sur la gauche. Elle a bien regardé, s’est engagé, et s’est fait subitement emboutir par un 4x4 surgissant du virage. Un champ de maïs bouchait la vue, et faisait que les véhicules venant en sens inverse semblaient surgir de nulle part. Le choc fut violent, mais la providence voulu qu’il n’y eût ni mort ni blessé grave. Bien sûr, les deux voitures étaient bonnes pour la casse, et Katalin, choquée a été aidée par de merveilleux amis du coin. Des contusions, un doigt cassé et surtout une interrogation qui la tourmentait. Si elle, bonne conductrice et attentive, avait eu cet accident, combien de temps passerait-il avant que quelqu’un y perde la vie. Car ce n’était pas la première fois, nous a-t-on assuré. Ma femme me demanda donc d’écrire au maire de Sarlat pour attirer son attention sur ce danger, ce que je fis, bien qu’étant persuadé que ça ne changerait rien : interdire à un paysan de planter du maïs ne me semblait pas de l’ordre du possible. Eh bien j’avais tort : non seulement Monsieur le Maire m’a répondu personnellement, moi qui n’étais même pas un de ses administrés, mais il a en effet, comme nous avons pu le constater un an plus tard, pris les mesures nécessaires. Les photos parlent d’elles-mêmes. Je voudrais ici chanter sa louange, et dire que, tant que les villes et villages de France auront de tels élus, nous serons quelque peu protégés des turbulences de la ‘grande’ politique…

NL/ Een verjaardag om nooit te vergeten! Mijn betere helft en ik hebben deze gisteren waardig gevierd, en voor haar was het een soort van wedergeboorte. Precies een jaar geleden, op dezelfde dag, had ze namelijk kunnen omkomen bij een verkeersongeval, wat mij tot een treurig weduwnaarschap zou hebben gedoemd. Ik vertel jullie dit verhaal omdat de afloop – in deze dagen van grote politieke onrust – als een straaltje hoop voelt. Dit is wat er gebeurde: zoals ieder najaar gingen wij zoals gebruikelijk twee weken Franse les in een gezegend hoekje van de Périgord. Net daarvoor had ik een verplichting in Duitsland, en Katalin moest alleen de auto, vol met materiaal, van de Pays-Beaux naar een nog mooiere plek rijden: le Villageou, ten zuiden van Sarlat. Ze had de hele dag gereden maar voelde zich toch fit, zelfs blij om die vertrouwde landschappen weer te zien, bij het begin van deze avond badend in licht. Net voor een bocht naar links, op een departementale weg, moest ze een gemeentelijk pad inslaan, ook links. Ze keek goed, stuurde de auto het pad op en werd plotseling geramd door een 4x4 die uit de bocht kwam. Een maïsveld belemmerde het zicht, waardoor voertuigen uit de tegenovergestelde richting leken op te doemen uit het niets. De klap was hevig, maar bij wonder viel er geen dodelijk slachtoffer en geen ernstig gewonden. Natuurlijk waren beide auto’s total loss, en Katalin, geschokt, werd geholpen door wonderbaarlijke vrienden uit de buurt. Ze had alleen maar kneuzingen, een gebroken vinger en vooral een vraag die haar kwelde: als zij, een goede en attente bestuurster, dit ongeval had gehad, hoe lang zou het duren voordat iemand hier het leven bij zou laten? Het was immers niet de eerste keer, zo verzekerden ons lokalen. Mijn vrouw vroeg me daarom een brief te schrijven aan de burgemeester van Sarlat om hem op dit gevaar te attenderen. Dat deed ik, hoewel ik ervan overtuigd was dat het niets zou uithalen: een boer verbieden om maïs te planten leek me onmogelijk. Maar ik had het mis: niet alleen antwoordde de burgemeester me persoonlijk – terwijl ik niet eens een van zijn inwoners was – maar hij heeft, zoals we een jaar later konden constateren, ook daadwerkelijk de nodige maatregelen genomen. De foto’s spreken voor zich. Hier wil ik hem loven en zeggen dat zolang de steden en dorpen van Frankrijk dergelijke bestuurders hebben, we enigszins beschermd zijn tegen de turbulentie van de ‘grote’ politiek…

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20251011, Cursussen en Opleidingen, Overheid

< Vorige bijdrage

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 12 Oktober 2025 op 9.36: Beste Sylvain,

Wat een verhaal en wat een geluk (ondanks het ongeluk) dat de schade beperkt is gebleven tot "slechts" een lichte verwonding.

Wat een mooie manier om met de nasleep om te gaan. De vraag die je vrouw zich stelde – "hoe lang duurt het voordat hier iemand het leven bij laat?" – en de stap die jullie daarna hebben gezet door de burgemeester aan te schrijven, getuigen van burgerzin. Het feit dat jullie twijfels hadden over het effect, maar het toch deden, maakt de uitkomst des te krachtiger. Jullie persoonlijke ervaring is het perfecte voorbeeld van de bijzondere rol die een burgemeester in Frankrijk kan hebben en de soms korte afstand tussen de handelende burger en de gemandateerde burgemeester. Soms kan het ook zo, niet altijd.

In Nederland zijn we dat kwijtgeraakt. In Nederland hebben we te maken met burgemeesters van steeds grotere en samengevoegde gemeenten die als polderende, koffieleutende voorzitters van het college van burgemeester en wethouders fungeren. Bestemmingsplannen aanpassen duurt vele jaren. Er zou in Nederland juridisch gedoe zijn met de betrokken boer. Pas nadat de eerste dodelijke ongelukken hebben plaatsgevonden, wordt er actie ondernomen. Er zijn voorbeelden te over!

Nogmaals mijn complimenten voor hoe jullie dat hebben aangepakt. En als jullie weer eens in de buurt van Sarlat zijn, doe Monsieur le Maire de groeten!

Met vriendelijke groet,

Anton

Reactie van Janny O. op 12 Oktober 2025 op 10.23: Anton, daar hoef je niet voor naar Nederland te gaan, jammer genoeg. Bij ons 2 doden in 3 jaar op dezelfde plek, maar een lagere maximum snelheid is in de gemeenteraad onbespreekbasr. Ja, ik heb het ovrr Frankrijk.

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 12 Oktober 2025 op 10.37: Ik weet het, Janny O. Daarom ook mijn voorzichtige formulering":

"... burgemeester in Frankrijk kan hebben en de soms korte afstand tussen de handelende burger en de gemandateerde burgemeester. Soms kan het ook zo, niet altijd."

Reactie van Robert T op dinsdag: Mooi gedaan en feitelijk is dat gewoon goed burgerschap en een passende reactie van de lokale overheid. Chapeau

Op de foto zie ik een woud aan borden bij het kruispunt. Dat is hier herkenbaar en maakt kruispunten onoverzichtelijker. Met de schoolbus zit ik wat hoger en vaak door al die borden wordt je een goed zicht ontnomen, die staan dan net in je zicht.....

Het beste van het verhaal is dat gelukkig een ieder betrokken mens is heel gebleven bij de accident.