Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!
|| PLAATS BERICHT || PLAATS ADVERTENTIE ||
Onlangs was ik weer een paar dagen in Amsterdam. En hoewel het aardige van een grote stad is dat je zelden een bekende tegenkomt, gebeurt me dat de laatste tijd toch regelmatig. Zo ook nu, notabene in de wachtkamer bij de dermatoloog. Nu kunt u zich afvragen: wat doet die man bij een Amsterdamse dermatoloog? Moet hij niet in Frankrijk naar de dokter?
Nu, dat doe ik wel, ik loop hier al met veel plezier bij verschillende specialisten. Maar ik heb de belemmerende overtuiging dat je beter niet bij een Franse dermatoloog terecht moet komen. Dat komt door Guy, een Franse vriend van mij, die net als ik een paar rare plekjes op zijn hoofd had, waarna zijn (Franse) dermatoloog de een na de andere enorme huidtransplantatie heeft uitgevoerd, met als gevolg dat zijn schedel nu lijkt op het oppervlak van de maan. Dus ja, ik ga nog maar even één keer per jaar voor controle naar mijn Amsterdamse dermatoloog.
Maar dat allemaal terzijde! Ik liep daar, zoals gezegd, iemand tegen het lijf die ik een tijd niet gezien had, en dus was mijn logische vraag: ‘Hoe gaat het?’ Waarop haar evenzeer voorspelbare antwoord volgde: ‘Ja, heel goed. Met jou?’ Ook ‘goed’ natuurlijk. Zo doen we dat in Nederland. Het is nog net niet zoals in New York, waar het ‘amazing’ en ‘great’ niet van de lucht is, maar onder jonge mensen klinkt toch al opmerkelijk vaak ‘super’, al dan niet met uitroepteken!
In Frankrijk gaat dat anders. In ieder geval hier in onze streek. Op de vraag hoe het gaat, volgt steevast een enigszins somber: ça va. Letterlijk vertaald: ‘het gaat’. In Nederland betekent dat toch impliciet dat er iets aan de hand is. In het begin moest ik daar nogal aan wennen. Ik kwam wel eens thuis met de mededeling dat het met die en die echt niet goed ging, aangezien hij zo neerslachtig had gereageerd op mijn vraag hoe het met hem ging. Later leerde ik dat werkelijk iedereen, werkelijk altijd, ça va zegt. En ook immer op diezelfde melancholische toon, waarin iets doorklinkt van: ‘het is wat het is, het leven valt niet mee, maar we maken er maar het beste van’. Nu kan ik daar wel inkomen, dus dat scheelt.
Maar ik heb wel het idee dat het iets zegt over ‘de Fransen’. Natuurlijk zijn dat soort generalisaties over de Franse ziel volstrekt uit den boze. Maar ze klagen wel heel graag, die Fransen. Nu we toch over die Franse volksaard bezig zijn: in de directe omgeving van ons huis woont een zeer beperkt aantal mensen. Stuk of tien. Van die tien zijn er maar liefst drie (in dit geval vrouwen) die een sterk geloof hebben in alternatieve geneeswijzen. Een is helemaal van de voedings- en kruidenleer, als het om genezen gaat, en de andere twee zijn into ‘kinesiologie’. Ik dacht eerst dat het om fysiotherapie ging, dat heet hier namelijk kinesthésie. Maar nee, dit is iets geheel anders. Bij kinesiologie worden middels een soort spiertest ‘blokkades opgespoord in de energiebalans’. De spieren zijn ‘even de woordvoerders van lichaam en geest’. Toegegeven, er is een hoop dat we nog niet weten over ziektes en de relatie tussen geest en lichaam, maar waar in Nederland een alternatieve geneeswijze als kinesiologie als kwakzalverij wordt beschouwd en uit het verzekeringspakket is gegooid, lijkt er in Frankrijk een gunstiger onthaal te zijn.
Een van die kinesiologie-adepten is onze buurvrouw. Ze is nog in opleiding maar wil graag oefenen. Wat wil het geval? We hebben twee Friese paarden. De oudste, Théos, heeft met enige regelmaat een abces in zijn hoef. Dat gaat veelal vanzelf over, maar soms behandelen we zoiets zelf, soms komt de hoefsmid, en heel soms de dierenarts. Nu leek het onze buurvrouw een uitgelezen mogelijkheid om haar verworven vaardigheden eens op Théos uit te proberen. Want ja, ook bij dieren kan er een ‘energetische disbalans’ zijn, en zo’n spiertest legt dat allemaal bloot. Beter een goede buur dan een verre vriend, en dus kwam op een zonnige ochtend buurvrouw langs om Théos een paar vragen te stellen. Zoiets gaat dan via een tussenpersoon, in dit geval dus Caroline, de berijder en verzorger van arme Théos.
C. en buurvrouw klommen tussen het lint door in de paardenwei. C. diende haar ene hand op de flank van Théos te leggen, en haar andere arm uit te strekken, zodat buurvrouw op een spier in haar onderarm kon drukken, terwijl C. tegendruk gaf. Vervolgens moest ze ook een van haar benen omhooghouden, waarop dezelfde diagnostiek werd losgelaten. Ondertussen was Max, de andere Fries, nieuwsgierig naderbij gekomen en drukte zijn enorme neus overal tussen. Ook hond Pomme en poes Bibi toonden hun belangstelling door te likken en kopjes te geven. Terwijl C. daar op één been aan het balanceren was, met haar ene hand op de hals van Théos, en alle andere dieren zich aan haar opdrongen, besloot Théos dat het zo wel mooi was geweest en wilde ervandoor. Met haar andere hand kon C. nog net het halstertouw pakken.
Nadat buurvrouw wat met haar handen in de krullen van C. had gerommeld, en nog wat had gedrukt op de huid rond haar ogen én op de zevende (!) rugwervel, begon het vragen stellen, vooralsnog aan C. Wanneer had zich voor het laatst een abces geopenbaard? Was er rond die tijd iets veranderd? Nee, geen idee. Nou ja, misschien was het net na de overgang van de winterwei naar de zomerwei. Ah! Daar gloorde een hypothese! En dus werd aan Théos de vraag gesteld (terwijl de spieren in de arm van C. in de gaten werden gehouden): ‘Hoe voel je je in die winterwei, vind je het fijn in de winterwei, ben je bang in de winterwei?’ Ja, hij was bang. ‘Wil je liever dicht bij huis zijn?’ Ja, dat wilde hij. Et voila! Daar was de diagnose! C. kreeg een flesje met wat druppels van een of andere geneeskrachtige bloem, die ze twee weken lang, twee druppels per dag, op een stukje appel moest doen en aan Théos geven.
Toen ik een week later buurvrouw tegen het lijf liep, was het eerste wat ze vroeg: ‘En, hoe gaat het met Théos?’ Waarop ik geheel naar waarheid zei: ‘Ça va…’
Leo Pauw
Voor meer korte verhalen over ons leven in Frankrijk: www.leopauw.com
Weergaven: 1356
_____________________________
☑️ Beste plaatser van dit bericht,
fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.
_____________________________
Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.
Wanneer de Fransoos tegen mijn partner zegt: " ça va ", dan is zijn antwoord steeds " ça ne va pas du tout ". Kan het eenieder aanraden, want in werkelijkheid is de Fransoos helemaal niet geïnterresseerd in zijn medemens en zeker niet wanneer het een buitenlander betreft.
Gelukkig generaliseren we helemaal niet over de interesses van Fransen in hun medemens en buitenlanders in het bijzonder. Stel je voor.
Over het algemeen is de vraag hoe het met iemand gaat en het daaropvolgende antwoord een beetje nep. Als het je niet interesseert, vraag het dan niet. En in de meeste landen interesseert het het gros van de mensen in de steden maar weinig. Positieve uitzonderingen die ik ken zijn Australie en Nieuw Zeeland - als je daar antwoord met een standaard antwoord kijken ze je vreemd aan omdat ze wel iets meer hadden verwacht.
Beleefdheidsfrasen zijn de olie van de maatschappij. Het bevordert de communicatie en het voorspelbare zorgt ervoor dat je niet voor gekke dingen komt te staan. Ça va ? Ça va.
Ik ben het wel met Ingrid eens. In nogal wat landen gewoond hebbend valt het me op dat eigenlijk elke vorm van beleefdheid de sfeer verbetert. Ik moest er bijvoorbeeld ontzettend aan wennen dat ik, na terugkeer in NL, op mijn leeftijd (75) continu met jij en jou wordt aangesproken. Misschien ben ik wat ouderwets hierin, maar het Franse vous komt toch aanzienlijk plezieriger over. En hoewel de interesse in Amerika wellicht niet diepgaand is, het feit dat ze een vorm van vriendelijkheid en beleefdheid tonen komt uiterst aangenaam over. Het valt me trouwens op dat met name in Parijs de mentaliteit wel degelijk in de positieve zin aan het veranderen is. Ben benieuwd of dat in NL ook gaat gebeuren.
Ach Alfred, mijn ervaring in kleine dorpen in Nederland us niet anders. Daar wordt ook gewoon gegroet, en geholpen.
@Peter, ik ben iets jonger, maar voor mij hoeft niemand u tegen me te zeggen. Hoe ern gesprek verder verloopt is voor mij veel belangrijker. Mijn (klein)kinderen zeggen ook jij tegen ons.
Mooi verteld Leo. En erg geestig. Dank je wel.
@ Leo, dat enigszins sombere ça va doet me weer denken aan de ondertoon in dit boek. Of mijn verbazing toen ik voor het eerst in Parijs was en zag hoe mensen een pharmacie uit kwamen wandelen met een boodschappentas vol met medicijnen. En dat bleef niet beperkt tot één min of meer toevallige waarneming. Het verdriet van Frankrijk.
Ik wil toch nog wel even reageren op het vriendelijke Ça va. Wij wonen inmiddels 10 jaar, met altijd dezelfde voorburen. We hebben een deels samenvallend oprit. 10 jaar lang netjes gegroet, teruggegroet, af en toe een praatje. Een klein jaar geleden viel het op dat de dochters er waren. Hij was al wat vaker ziek geweest, van haar was het bekend dat ze een jaar of 12 geleden hart problemen had gehad. De eerste dag had je geen idee wat er gaande was, daarna merk je dat hij rondliep, nog steeds samen met de dochters. Dan is de conclusie dat er met haar iets was. Soms zag je een extra auto staan. De dochters liepen wat rond, rookten een sigaretje. 4 dagen later op een donderdag ging ik boodschappen doen, bij de kassa werd ik op mijn schouder getikt, de buurman. Om het kort te maken de buurvrouw was overleden, afgelopen zondag. We hebben nooit een overlijdenskaartje of zo gehad. En dat na alle jaren vriendelijk groeten.
Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.
© 2024 Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer. Verzorgd door
Banners | Een probleem rapporteren? | Privacybeleid | Algemene voorwaarden
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr