Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Een gedeelte van Hoofdstuk 10 uit mijn roman 'Een Franse Slag' Zie verder hier: http://www.ondernemen-frankrijk.nl/contact/een-franse-slag/


In de hal van het hotel, niet veel meer dan een verbrede gang, stond Harry te wachten op Claire. Het “Grand” in de naam van het Grand Hôtel Jeanne d’Arc moest een voorbeeld zijn van Parijse humor. Het pand zelf was heel smal en de kamers waren piepklein, maar de ligging was pittoresk aan een van die pleintjes met kinderkopjes en stukken oude tramrails die al zeventig jaar niet meer waren gebruikt, midden in de oude wijk Marais.
Harry had een kamer gekregen met uitzicht op oranje Parijse pannendaken. Vanuit zijn raam kon hij nog net een smerig binnenplaatsje zien, ommuurd door betonnen schuttingen met afbladderend stucwerk, waar kratten met lege wijnflessen en allerlei niet-identificeerbare rotzooi tegenaan gestapeld lag. Zijn bed was net te kort om er languit in te passen.
Hij had zijn afstudeerpak weer aangetrokken, nu gecombineerd met een nieuw roze overhemd. Hij droeg geen das.
Claire droeg haar koffiekleurige zomerjurk met de bijbehorende koffiekleurige schoenen. Een knoopje extra open zorgde voor een mooi decolleté. Ze droeg er een ecru vestje overheen. Haar hakken tikten op de granieten traptreden toen ze de trap afkwam.
‘Wauw,’ zei Harry,
Ze glimlachte en haakte haar arm in de zijne.
‘Het is een heerlijke avond,’ zei ze, ‘zullen we gaan lopen? Ik heb vanuit Nederland al een restaurant gereserveerd. Bofinger, vlakbij de Bastille. Ik heb er eerder gegeten.’
Natuurlijk wilde hij gaan lopen. Hij wilde alles. Met haar.
‘Mijn jurk bevalt je?’ vroeg ze.
‘Ja, ik begin een patroon te zien. Het is je Harry-geruststellen-jurk.’
‘Klopt, je moet je immers weten te kleden voor de gelegenheid. Heb je geruststelling nodig?’
Hij antwoordde niet. Beter niets zeggen dan stomme dingen uitkramen die haar zouden afstoten. Maar ze scheen geen antwoord te verwachten en praatte door.
‘Kleden voor de gelegenheid, dat luistert nogal nauw voor vrouwen.’
‘Hoezo?’
‘Je moet een keuze maken. Met een korte rok wil je de aandacht naar je benen trekken, dan moet het van boven redelijk hoog gesloten zijn. Wil je dat een man naar je lijf kijkt, dan trek je een strakke jurk aan of skinny jeans, maar ook dan niet te bloot van boven. En als je je borsten wil benadrukken, dan moet de lengte van de rok of de rest daar niet de aandacht van afleiden. Het is een van de drie, niet alles tegelijk.’
‘Vanavond heb je dus gekozen voor de bovenkant.’
‘Ja natuurlijk. Als je gaat eten heeft het geen zin om aandacht te trekken naar je benen. Die steken alleen maar onder tafel.’
‘En als je alles tegelijk zou doen?’
‘Dan krijg je een robe de pute.’
‘Een wat?’ Harry had haar nog niet eerder zo’n grof woord horen gebruiken.
‘Een snollenjurk,’ vertaalde ze en ze lachte.
Ze leek gelukkig.
Harry hoorde zijn hart zingen.

François Mitterrand, Burt Lancaster en Madonna waren enkele beroemdheden die bij Bofinger hadden gegeten, las hij bij de ingang.
Een gastheer bracht hen naar een tafel onder een grote ovaalvormige koepel van gekleurd glas in lood. Hij liet Claire plaatsnemen. Met flirterige, geoefende gebaartjes schoof hij haar stoel aan.
Harry keek rond. Ja, dit was Parijs. Gepolitoerde donkerbruine houten panelen aan de muur, afgewisseld met spiegels, zwarte zachtleren banken langs de wanden, met daarboven schitterend gepoetste koperen railings, die ook terugkwamen op de houten partities die de grote zaal indeelde in vakken met elk vier of zes tafeltjes. Overal zag hij zwierige Parijzenaren, luidruchtig in gesprek.
‘Hou je van oesters?’ vroeg ze, terwijl haar ogen op het menu waren gericht.
Haar ene hand hield de steel vast van een lang slank champagneglas met Kir Royal. In haar andere hand hield ze de menukaart. Ze droeg nagellak in een oranje tint. Hij keek ernaar, hij had zijn eigen menukaart nog niet eens geopend.
‘Nou, hou je van oesters of niet?’
‘Ik heb ze nog nooit gegeten.’
‘Mooi.’
Ze sloeg het menu dicht en wenkte de ober.
‘Twee dozijn oesters. Graag de fin de clairs de Normandie. En een fles Riesling alstublieft.’
Ze bestelde ook twee hoofdgerechten.
‘Maar…’ begon hij.
‘Wat?’
‘Maar als ik ze niet lust?’
‘Natuurlijk lust jij ze.’
Een ober bracht een karaf water, een glazen emmertje met ijs en de bestelde wijn. Een andere ober bracht een bord met roggebrood en gezouten boter en zette daar een metalen stellage overheen. Twee schaaltjes met een rode vloeistof verschenen op tafel. Weer een andere ober opende geroutineerd de fles. De taakverdeling tussen de vele obers was ver doorgevoerd in dit restaurant. Uit de verte zag hij alweer een andere ober aankomen. Hij laveerde tussen de tafeltjes door met een groot zilverkleurig blad op zijn hand dat hij hoog boven de gasten hield. Met een zwierig gebaar zette hij het op de ijzerdraad stellage. Daar lagen ze, vierentwintig geopende schelpen op een bed van ijs, omringd door gehalveerde citroenen.
Harry keek het ritueel van het oesters eten af van Claire. Het voorbereiden met een lepeltje vinaigrette met kleine stukjes bosui, het toevoegen van een paar druppels citroensap, het lospeuteren van het vlees met een vorkje en tenslotte het naar binnen zuigen van de oester vanaf de schelp. Een ober kwam langs, juist op het moment dat hij zijn eerste oester hoorbaar naar binnen slurpte. Hij keek Harry aan, quasi-gechoqueerd:
‘Oh-la-la monsieur.’
De scherpe vinaigrette zorgde voor een hoestbui, maar de Parijzenaren om hen heen aten ongestoord verder. Bij Bofinger werden klaarblijkelijk dagelijks debutanten ingeleid in het eten van oesters. Het ging Harry goed af. Toen de Riesling op was, lagen er alleen nog maar lege schelpen op het zilveren blad.

Het was al laat toen Claire en Harry het restaurant verlieten. Alles, alles had Harry eraan gedaan om deze avond plezierig te laten verlopen. Hij had de door haar bestelde gerechten gegeten. Hij had geen vervelende onderwerpen ter sprake gebracht en ook geen enkel onderwerp wat ook maar in de verste verte aan werk deed denken. Zij ook niet trouwens. Hij had niet teveel gedronken. Hij had geen gênante opmerkingen gemaakt, al lagen allerlei lieve woorden vooraan in zijn mond. Kortom, een perfecte avond die alleen maar perfect zou kunnen eindigen.
Bij de uitgang stond een jonge man in een strak gesneden pak. Hij wisselde een blik van herkenning met Claire en hij sloeg zijn armen om haar middel. Hij gaf drie zoenen op haar wangen en ze zoende hem enthousiast terug.
‘Mag ik je voorstellen aan Philippe,’ zei ze toen ze zich van hem had losgemaakt, ‘een oude vriend van me. We gaan nog even samen op stap.’
Toen ze samen wegliepen, innig gearmd, draaide ze haar hoofd naar Harry en ze riep over haar schouder:
‘Ja, Arry, dit is Parijs.’

© Wim van Teeffelen

Weergaven: 1198

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160902, Kunst en Cultuur, Parijs

Reactie van Peter en Marion van Osselen op 3 September 2016 op 0.55

Intrigerend verhaal, goed geschreven, dat smaakt naar meer... (oesters?). Dus misschien gaan we wel je boek bestellen. Alleen jammer dat je zo denigrerend schrijft over die amateuristisch uitgegeven verhalen van emigranten die zo nodig over hun belevenissen moeten vertellen. Gun een ieder zijn hobby. Eén van de eerste boeken die ik las over de emigratie naar Frankrijk van een Hollands gezin was "Boerin in Frankrijk" van Will den Hollander, dat destijds zo'n 40 jaar geleden een enorme bestseller werd, ook al was de schrijfstijl kinderlijk eenvoudig. Maar de intensiteit, oprechtheid en eenzaamheid van dat harde bestaan maakten grote indruk op veel mensen.
In ieder geval succes gewenst met je boek en je business. Groet, Marion

Reactie van ton proos op 3 September 2016 op 12.49

Smaakt naar meer. Meteen besteld!

Reactie van Theodora Besse op 4 September 2016 op 8.27

Dit gedeelte uit Een Franse Slag, dat wordt gepresenteerd als een thriller, toont perfect de zwakke kant ervan. Het hinkt op twee gedachten: het thrillerverhaal is doorspekt met en wordt voortdurend onderbroken door naar mijn smaak veel te gedetailleerde uiterlijke beschrijvingen van kleding, kapsels, kamers, gebouwen, straten en van franse gewoontes en gebruiken.

Het "thriller"gebeuren in bovenstaand verhaal bestaat uit: Harry nam Claire mee uit eten in een crème-de-la-crème parijse eetgelegenheid en toen ze na een geslaagd chique diner het restaurant verlieten en Harry met zijn hoofd in de wolken droomde van een romantisch vervolg, nam Claire de benen aan de arm van een strakke jonge gozer. En dat is Parijs.

De rest van het lange verhaal is eindeloze beschrijving: van het hotel, van de omgeving van het hotel, van de kleding van Harry en Claire, van de kleding"taal" van de parijse vrouw in het algemeen, van het restaurant en van hoe je oesters moet eten.

De schrijver zal ongetwijfeld de bedoeling hebben gehad zijn verhaal te plaatsen in een "couleur locale". Maar de beschrijvingen zijn vaak zó gedetailleerd en onderwijzend van toon, dat ze de spanning volledig tenietdoen. Hiermee komt hij in strijd met het uitgangspunt dat hij altijd op zijn eigen vakgebied gebruikt: richt je op een bepaalde doelgroep.

Met andere woorden: schrijf een thriller of maak een leuke en aparte reisgids. Dat de schrijver kan schrijven staat buiten kijf. Dat bewijst hij met de interessante korte verhalen die hij af en toe in dit forum plaatst van belevenissen in zijn eigen omgeving, die ik met bijzonder veel plezier lees. Maar met zijn boek deed hij een te groot beroep op mijn geduld, waarbij ik moet toegeven dat ik daar niet al teveel van in huis heb.

Reactie van wimb op 4 September 2016 op 11.31

Die gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving in combinatie met de thriller vind ik nou net het aantrekkelijke van het boek.
Het deed me denken een de "reisverhalen" van Karl May. Voor mij is dit een "toeristische thriller".
Ik heb het boek dan ook met heel veel plezier gelezen evenals mijn zoon, die langs kwam om een paar dagen te "helpen" en die dus een halve dag met het boek heerlijk op het terras heeft gezeten.

Reactie van Theodora Besse op 4 September 2016 op 11.46

Ik ben blij te horen dat anderen nu juist waarderen waar ik mij aan erger. En dan vooral dat je zoon het zo waardeert. Want ik vond die beschrijvingen vaak aandoen als in heel oude romans, die ik met plezier lees, maar de beschrijvingen die niet van belang zijn voor het verhaal sla ik altijd over. En dat kan in dit boek niet, want je valt, hoewel niet altijd, van de ene beschrijving in de andere.

De korte verhalen van Wim, waarin hij een voorval beschrijft, vind ik geweldig. Ze getuigen van een meer dan gemiddelde opmerkingsgave. Het schrijven van een boek vraagt nu eenmaal meer en is een vak apart. Maar kennelijk is, gelukkig voor Wim, lang niet iedereen het met mij eens.

Reactie van Wim van Teeffelen op 4 September 2016 op 18.32

@Simon: dit is een deel van Hoofdstuk 10. Hoofdstuk 10 is een deel van een verhaal van 23 hoofdstukken. Daarna gaat het verhaal verder. Dat is het nadeel van een stukje uit een boek knippen. Dat is nooit een afgerond verhaal.

Wim

Reactie van Wim van Teeffelen op 5 September 2016 op 16.39
Het spijt me dat je mijn kaas niet zo lekker vond. Ieder zijn smaak!

Wim

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden