Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Men vroeg mij naar de betekenis van de naam Lavaur, een plaats in de Dordogne op de grens met de Lot-et-Garonne, nabij Villefranche-du-Périgord. Natuurlijk ga ik daar dan achteraan, en waarom niet even hier delen?

Lavaur dus, dat een oudste vorm uit 1311 kent, de Vauro. Dat geeft al aan dat Lavaur, net als Laval (zie enkele weken terug), een aangeplakte samenstelling is van het lidwoord la, en het basiswoord vaur. In de Dordogne zijn die aaneenplakkingen van lidwoord en zelfstandig naamwoord vrij frequent.

Vaur is een Occitaans woord, een vrouwelijke vorm, vooral gebruikt in plaatsnamen, op basis van een mannelijk woord vaur, vauri, dat afkomstig is uit het Keltisch. Vaur betekent zoveel als ravijn, afgrond, kloof, en meestal loopt er in dat ravijn of die kloof dan ook wel een riviertje, want de betekens “ondergronds stromend water” is een van de betekenisvelden van het Keltische stamwoord vabero.

De vorm vaur kom je vooral tegen in het westelijke gedeelte van het Occitaanse taalgebied, meer oostelijker is de vorm vabre gebruikelijker, zoals in de plaatsnaam Vabres in de Cantal.
Andere vergelijkbare namen in de buurt: Lavaur (Tarn : oudere vormen Vauro 1035 en Lavaur 1145), Lavaur (Corrèze : ad illa Vaber 865 – toen al met lidwoord!) en Vaour (Tarn : Vaor 1120).

Dus, schroom niet en vraag, en anders kies ik de volgende keer zelf weer … er zijn nog zoveel verhalen te vertellen!

Weergaven: 980

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20170105, Aquitaine, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Jeroen Sweijen op 7 Januari 2017 op 8.56

En Theodora, het spijt mij, we gaan het niet eens worden. Dat hoeft natuurlijk ook niet. En toch, ik blijf erbij dat de vormelijke overeenkomst -ou- compleet toevallig is. Daarbij is 'où' in het Occitaans geen 'où' maar 'ont', zowel in het vragend als betrekkelijk gebruik. De lokale overeenkomst is dus al weg.

Het (niet zo vaak voorkomende) plaatsaanduidende achtervoegsel -ou komt in het geval van L'Affenadou van -or (zie oude Occitaanse vorm - ik weet zeker ergens de Latijnse oorsprong gelezen te hebben maar ik heb dat nog niet kunnen terugvinden), in het geval van La Quintou weet ik het niet want we hebben niet de beschikking over een oude vorm. Die -r zit niet in de etymologie van 'où' (et ook niet van 'ont'), want où komt van het Latijnse 'ubi' - in de tiende eeuw vaak slecht 'o' of 'u' in Oud-Franse teksten. Ook historisch komt het dus niet overeen - en het is dus echt volslagen toeval.

Mooier kan ik het niet voor je maken...

Reactie van Theodora Besse op 7 Januari 2017 op 9.46

Hartelijk bedankt Jeroen, voor de moeite die je hebt genomen om het te vinden. 

Als ik uitga van Paul Fabre komt de uitgang -ou dus van (a)fenad-or, opslagplaats van hooi. In de inleiding schrijft hij trouwens dat de letter o (en ó) in het occitaans wordt uitgesproken als "ou" in het Frans. Alleen de ò klinkt als onze o. Het is dus goed mogelijk dat de letter r er in de loop der tijd is afgevallen en dat de overgebleven o later is vervangen door de franse schrijfwijze -ou.

Leuk ook om te weten dat het franse où zijn oorsprong vindt in het latijnse ubi.

Reactie van El Burro Català op 9 Januari 2017 op 16.25

Jeroen en Theodora, bedankt voor jullie beider uiteenzetting!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden