Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

Toeval bestaat (niet)!

Op 2 september mag ik op uitnodiging van Anton Noë op dit platform vertellen over mijn boek La Petite Irène.

Voor mijn boekpresentatie, afgelopen mei, had de Bilthovense Boekhandel, waar het feestje plaats zou vinden, een passende etalage ingericht. Wat schetste mijn verbazing toen we aankwamen, getooid met mijn eigen reproductie van La Petite Irène? In de etalage hing een tweede reproductie van Irène. Omsloten door een simpeler lijst en wat flets, maar ze was het wel! Binnengekomen vertelde de eigenaresse van de boekhandel dat de reproductie van de zolder van een van haar medewerkers kwam. Het had daar jaren gelegen, zonder dat er naar omgekeken werd. Toen mijn roman uit dozen van het Centraal Boekhuis tevoorschijn kwam, had deze medewerker direct het schilderij op de cover herkend. Die avond was ze naar zolder gegaan en de volgende dag had ze de reproductie meegenomen naar haar werk.

Een maand later gingen onze twee dochters van 17 en 22 voor het eerst samen op stedentrip. We deden dat regelmatig als gezin, maar nu vonden ze het de hoogste tijd om dat zonder paps en mams te ondernemen. Na druk overleg tussen de dames werd het Brugge. De 17-jarige verheugde zich vooral op de bierproeverijen, de 22-jarige zou dat – als Delftse student – wel even in goede banen leiden. Ze zouden in een hostel logeren. Toen ze nog eens goed keken op Google Maps bleek het hostel toch net iets te ver uit het centrum te liggen. Daarop besloten ze te switchen en werd het lastminute een piepklein, goedkoop hotelletje in het centrum van Brugge. De middag van aankomst ontving ik een foto. Toen ze de trap opklommen naar hun kamer op de derde verdieping hing daar een reproductie van… La Petite Irène.

Weer een maand later ontving ik een lovende recensie van een lezeres. Ze eindigde haar recensie met een mooie anekdote. De dag nadat ze La Petite Irène uit had gelezen, lekker in de tuin op haar Franse vakantieadres, bezocht ze een vide-grenier. En wat zag ze daar, tussen de semi-antieke potten en pannen…? Een reproductie van La Petite Irène. Ze kon het schilderij niet laten staan, vertelde ze me, nu ze het (levens)verhaal achter het meisje op het schilderij kende. Kijk, dat is nou het mooie van boeken lezen. Het geeft ontspanning, en tegelijkertijd kom je dingen te weten die je nog niet wist.

Wil je ook meer weten over La Petite Irène en over het proces van research en schrijven van mijn roman? Neem dan op dinsdag 2 september deel aan de boekpresentatie over La Petite Irène op dit platform, onder leiding van gastheer Anton Noë. We starten om 17:30 uur, de virtuele brasserie is open vanaf 17:00 uur. Ik hoop je te zien!

A bientôt!
Brigitte

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20250824, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur, Ledenservice

< Vorige bijdrage

Reactie van Brigitte Bloem op maandag: @Leo Wie weet… Maar misschien toch eerst zelf proberen? Schrijven is zo leuk!

Reactie van Velona gisteren: Nog een geval van toeval. In 1987 kochten mijn man en ik een klein boerderijtje met een hectare land in Friesland, onze droom na een vakantie in Frankrijk waar we veel kleine boerderijtjes hadden gezien met een stukje land om zelfvoorzienend te zijn. Het huisnummer was nr.1. Echter vond de NAM gasvelden onder de Waddenzee en legde een proeflocatie aan op 225 meter van ons boerderijtje en verpeste daarmee ons prachtige uitzicht naar het dorpje Anjum met een molen en kerktoren. Nou is er een regel die zegt dat een gaslocatie op minimaal 300 meter van bewoning moet zijn en dus op een dag zagen we de Mercedes van mijnheer v.d. Water de exploitatie expert van de NAM op ons weggetje aan komen rijden. Inmiddels had ik bij een makelaar in de buurt inlichtingen gewonnen en die zei, altijd meewerken bij uitkopen, want de strijd aangaan verlies je. Dus toen we de Mercedes zagen waren we eigenlijk wel blij dat we de dans van nog vele jaren verbouwen op een locatie waar je eigenlijk niet meer wil zitten konden voorkomen.
Het werd allemaal heel netjes geregeld mede door de makelaar die het proces van uitkopen begeleide.
Een dag nadat we waren vertrokken kwam er een grote kraan die ons schattige boerderijtje met de grond gelijk maakte.

We zagen daarna een gloednieuw ‘Woudpiekjes’ huis te koop staan, na drie maanden er te hebben gewoond vond de vrouw des huizes het niet leuk telkens de kinderen te moeten brengen en ophalen omdat die hun vriendjes wilden zien in het dorp en het ouderlijk huis kwam te koop dus wilden ze snel handelen en het kwam de prijs voor ons en de NAM ten goede.

Echter na vier jaar kwamen wij tot de conclusie dat het huis uiteindelijk niet de toets kon doorstaan van willen wij hier voor altijd wonen en dus gingen we weer op zoek en het buiten land kwam in zicht. Het werd Frankrijk waar we een prachtige longere kochten met bijna 3 hectare land, bosje en twee meertjes. Ja het huisnummer was 1.
We hebben het in onze ogen prachtig verbouwd en er genoten van het wonen in de natuur en hebben er boekwaardige avonturen beleefd. Het nieuwe huis in Friesland is inmiddels gesloopt, waarschijnlijk hebben de natuur beschermers hun zin gekregen, het hoorde er niet, en een budget gevonden om de eigenaars uit te kopen.

Echter na 17 jaar waren we het vele werk om het bosje te temmen, de meertjes te onderhouden en in de zomer vele dagen in de keuken staan om het fruit en de groenten in te maken voor de winter wel zat op deze nr. 1

Dus ging het in de verkoop en het werd binnen een poep en een scheet verkocht aan een Engelsman. Die had echter niets met het authentieke gerestaureerde interieur en exterieur en toen we later nog een keer langs gingen was het geheel gemoderniseerd en zelfs drie 50 jaar oude appelbomen die ons elk jaar 100 liter appelsap ‘gaven’ waren geveld. Dus in onze ogen was het gesloopt.

Vervolgens huren we nu een huis in een dorpje aan de kust in een privé laantje waar de eigenaar vijf huizen verhuurd en ja ons huis is 1 eme maison a droît.

Reactie van Brigitte Bloem gisteren: Bonjour Velona,
Wat een mooi verhaal! Jullie zullen dus altijd blijven wonen op nummer 1. Wel heel zonde dat de Engelsman zo rigoureus tekeer is gegaan in jullie oude huis. Maar gelukkig hebben jullie het achter je kunnen laten, zo te lezen. Nog veel geluk en plezier in je dorpje aan de kust, in het eerste huis rechts.
Wie weet tot ziens in de virtuele brasserie, aanstaande dinsdag 17:30 uur!
Hartelijke groeten,
Brigitte