Francofileintje 13

Er is een mooie Amerikaanse levenswijsheid voor het leven na het pensioen: “Go go, slow go, no go”

In de eerste jaren na het pensioen is er nog van alles te doen, te moeten, te willen, reizen, kleinkinderen, vrijwilligerswerk of nog betaald werk. Dan komt er een periode dat de pensionado tot rust komt: er hoeft helemaal niet zo veel meer en tenslotte loopt het gewoon af: nergens meer heen.

Van de week hoorde ik het weer: “ik ben 67 jaar jong,” zei iemand. Weer zo iemand die zichzelf voor de gek wil houden, dacht ik nog. “Nu ik ouder ben, voel ik me vrijer om te zijn wie ik ben,” zei ze nog manmoedig. Bijzonder, hoe dat ene onschuldige woordje ‘jong’ toegevoegd aan iets feitelijks als een leeftijd, zo’n verandering in betekenis kan hebben, zo’n wereld aan emoties kan verbergen, of daar juist naar kan hinten. Hoe één onschuldig woordje zoveel verschil kan maken! Ik ken niet zoveel andere voorbeelden in het Nederlands, waar één woordje zoveel verschil kan maken, al zullen ze er vast wel zijn. Eigenlijk zijn zowel het Frans als het Engels daar beter in.

Over Franse pensionado’s gesproken… Eerlijk gezegd kennen we die alleen op het platteland en in kleine steden. Parijzenaars lijken vast meer op die typisch Nederlandse “go go” gepensioneerden. Maar op het platteland zie ik de gepensioneerden een beetje rondom het huis scharrelen, une petite verre drinken in het café, ruim de tijd nemen voor de lunch. Misschien hebben we het allemaal niet goed begrepen, maar wij hebben de indruk dat Franse gepensioneerden de “go go” fase of overslaan, of aanmerkelijk inkorten. Des te meer tijd voor “slow go,” geen gek idee in deze hectische maatschappij.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20250724, Korte Verhalen

< Vorige bijdrage

Reactie van Robert T gisteren: tja Wim dat slow go is soms ver in Nederland lees ik en dat Nederlanders compleet opgefokt het pensioen in gaan door de Nederlandse werksfeer "altijd aan" is toch niet verwonderlijk te noemen. Hetzelfde in France of waar dan ook ( nl zuidas is de top) ook bij veel stedelingen Paris, Lyon, Bordeaux enz..

Daarnaast is, als je ouder wordt, blijkbaar de familie voor veel mensen belangrijk en natuurlijk die kleinkinderen die aan het bestaan schijnen te trekken van de ouder wordende pensionado. .

Van eminent belang lijkt mij dat je gezond blijft en je niet zo onfortuinlijk bent dat tijd wordt opslokt door de bezoeken aan het ziekenhuis. Daarnaast is waarschijnlijk dat met het verstrijken der jaren, afhankelijk van je levens energie, het leven gewoon rustiger wordt omdat je lijf dat aangeeft of dat uiteindelijk de vrinden eerder heengaan.

Ik heb de indruk dat veel pensionado's dromen van reizen omdat hun baan en leven hen vaak heeft vast gehouden op èèn of paar plekken en dan ga je mogelijk dromen van rondreizen in de camper of leven in France of elders. (maar we weten dromen zijn soms bedrog en bijv hoe lang is het leuk om met de camper op een asfaltplek te staan in de zon)

Als ik stop met werken bedenk ik dat ik scharrel om ons huis in hetzelfde of passende tempo gelijk ik nu werk en leef en met de jaren ouder worden gaat dat minder worden, net zo zeker als de zwaartekracht er is. Wanneer de levens energie minder wordt of gezondheid opspeelt dat is gelukkig de verrassing van het leven....

We wonen nu nog op het rustige platteland en ik ben de hectiek van het Nederlandse zeker niet vergeten als zelfstandig werkende in Nederland, echter het zit me niet meer in mijn lijf en denken en weet dat de bewegingen van het locale berglandschap in onze regio met haar buien en stormen en heerlijke mystieke mistige ochtenden, zeker helpen het leven te accepteren zoals het is... slow go...

Reactie van Joost KUBBE gisteren: Bonsoir Wim,

Misschien nu tijd over om je frans weer een beetje op te halen; "une petite verre" doet aan mijn francofiele ogen en oren heel erg pijn, vooral van iemand die toch tijdens zijn werkzame leven veel in het frans gecorrespondeerd heeft !

Joost KUBBE, makelaar en véél meer !

Reactie van Wim van Teeffelen 16 uur geleden: Hoi Joost, Je hebt helemaal gelijk, ik schaam mij diep! Quand le vin est tiré, il faut le boire. Ik zal vanavond mijn petit verre blanc vervangen door een flûte de cremant.

Wim

Reactie van Ingrid de Eerste 16 uur geleden: In mijn hele zorgloopbaan heb ik al zoveel, vooral mannan, gezien die keihard werken en roepen dat ze straks mooie, verre reizen gaan maken. En dan is het zover en hups ziek, dood of aan huis geplakt. Mijn credo is nog altijd niet alles opsparen tot de heilige pensionleeftijd. Helaas is dat nu in Nederland. Ik ben 64 jaar, ik ben met een ' retraite anticipée' en er is heel veel stress van mijn schouders gegleden. La vie est belle.

Reactie van Alfred los 12 uur geleden: Tja rustig je einde afwachten of leven alsof elke dag je laatste is.....

Reactie van Ingrid de Eerste 12 uur geleden: Dat heb ik genoeg gedaan. Je weet niet waar je het over hebt.

Reactie van Robert T 7 uur geleden: tja Alfred voor dat "rustig" afwachten... dat rustig zit er niet in in de hectiek van een stevige job heden ten dage en bijv de werkdruk in de zorg is giga hoog, maar net als Inge hier bouwen we het werk in termijnen af .. Beter voor de gezondheid en werken is vooralsnog leuker dan helemaal rondom huis scharrelen, echter dat kan voor een ieder anders zijn.

o ja 'petit verre blanc' vraag ik ook soms in ons lokaal cafe en verhip, komt gewoon een glaasje witte wijn op buffet. Ach die Franse taal, op mijn werk lachen ze me soms hartelijk toe door accentfouten en werkwoord vervoegingen... vivre et laisser vivre..( komt oorspronkelijk als uitdrukking van Kerst 1914 toen Duitse en Franse troepen in de loopgraven voor enkele uren verbroederde )

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.