Alle berichten zijn gemarkeerd als 'Korte Verhalen' (181)

Gele hesjes..... Op weg naar Nederland gaat het de eerste driehonderd kilometer goed. Hier en daar, tussen de resten van met latten en plastic in elkaar geflantste schuiltenten, rokende warmhoudvuurjes en stapels autobanden, zie ik nog twee of drie handenvol hesjes. Hun enthousiasme lijkt, net als die vuurtjes, zo goed als gedoofd. Ik heb een hesje onder mijn stoel liggen, voor als een blokkade me te lang gaat duren – dus echt voor nood. Als ik dat geel nu open en bloot op het dashboard zou…

“Marie est mort.” verzuchtte Alain terwijl hij zich een fors glas bier inschonk en oververmoeid op een wrak stoeltje tegenover me aan zijn keukentafel ineen zeeg. Alsof hij het mens zojuist eigenhandig ter aarde had besteld. In zijn eentje.

“Marie?” echode ik niet wetend wie nu in vredesnaam Marie weer was. Ik had geen flauw idee.

“Mort!” benadrukte hij nors vanonder zijn dikke, van bierschuim doordrenkte, hangsnor.

Ik voelde wel dat het een gedane zaak was.

“C'est la…

Philippe, de laatste kroegbaas van Saint Paul-à-Champ, was vlak voor zijn 88ste verjaardag dan toch eindelijk maar eens overleden. Hij hoefde niet meer van zijn drankomzet te leven, maar hij had nog wel steeds schik in zijn werk. Want er kwamen mensen over de vloer, hij hoorde allerlei nieuwtjes en vooral ook de allerlaatste roddels en hij kon zonder…

Parijs, Gare du Nord, vrijdag 7 december rond de middag. Ik ga tot zaterdagavond op stap met jongste dochter, o.a. de Kerstmarkt in Lille bezoeken. Zij komt uit NL met de auto, ik reis per trein.

Het station is uitbundig versierd, in een waterval van licht staan een paar hertjes mooi te zijn. Als ik bij La Place een croissantje koop voel ik iemand naast me zacht aan mijn mouw plukken. Ik zie een uitgestrekte vuile hand met een paar muntjes. Met zijn andere hand wijst een jonge man met…

Omdat het interieur maar weer eens moet worden gemoderniseerd, heeft Crédit Agricole voor haar gebouw een keet gezet, met in een zijgevel de geldautomaat, waarvan het scherm – slim-slim! – vol door de zon wordt beschenen.

Een bejaarde vrouw, ondanks de kou met blote en vreemd bevlekte benen in afgeslofte pantoffels, te dunne rok, een versleten en waarschijnlijk ooit zelf gebreid wollen vest plus een verwarde en wat dunne haardos, probeert de overbelichte…

Soms moet je hier weleens een beetje toneel spelen. Ik zag hem in de supermarkt aan het andere einde van een rayon. Ken ik hem? Zijn gezicht kwam me vagelijk bekend voor. Maar kennen? Nou, néé.

“Bonjour, Diecke! Gaat alles nog goed, in Le Marchais?” Hij kent mij dus wel. Noemt zelfs de naam van de negorij waar ik woon. Ik graaf diep, héél diep, in mijn geheugen. Maar ik vind er geen houvast. “Die kippen van jou, hè, die zijn nou bij ons, al een heel poosje.” Och gut… Maar ik heb al…

We hebben de postbode te weinig fooi gegeven. Ze kwam naar ons toerijden over de Eigen Weg (de Impasse eindigt bij de brievenbus onderaan de helling) met een pakketje voor D. van zijn favoriete webwinkel en een kalender voor 2019. We wisten niet zo gauw wat de bedoeling was en hadden ook nauwelijks contant geld in huis, dus we gaven alles wat we hadden. Daarna voor de zekerheid even B(r)oer gebeld, 5 euro was niet genoeg, we hadden een tientje moeten geven. Nu morgen maar even snel naar de…

Wij hebben een hele lieve, sympathieke werkster. Een alleenstaande vrouw zonder kinderen met een verleden dat niet helemaal gelopen is zoals ze gewenst had, maar evengoed altijd zeer goedlachs. Ze werkt zo ongeveer bij iedereen in het dorp en weet dus ook nagenoeg alle gebeurtenissen, roddels en sterfgevallen. 

Ze houdt alleen niet zo van poetsen.

Ze vouwt liever de droge…

François wordt nogal eens gepest met een overmaat aan haar op zijn armen. Dan beginnen ze over apenarmen of ze vragen hem waarom hij met dat warme weer nog steeds zijn trui aan heeft.

Op een dag is hij òf dat gepest òf die hoeveelheid haar, en waarschijnlijk allebei, goed zat. Van een harskuur of van epileren heeft hij nog nooit gehoord en dan nòg - dat zou toch allemaal maar gedoe zijn. François heeft een veel doelmatiger methode. Hij giet onaangekondigd, terwijl zijn drinkmakkers…

Van nature al een vrolijk mens die iedere dag toch al geniet van het leven krijgt het een extra dimensie door met een Ami 6 uit 1965 rond te rijden. Tegemoetkomend verkeer knippert, duimen gaan omhoog. Wandelaars op de kleine binnenweggetjes draaien zich verrast om, je ziet een brede glimlach verschijnen, ook die duimen weer en dan nagezwaaid worden. Dorpjes en stadjes binnenrijden is het alsof je in de Gouden Koets zit en geleerd minzaam terug te zwaaien.

Altijd- overal waar…

In ons dorpje staan ongeveer achtentwintig huizen. Vroeger werd er geteld in feux (vuren). Hoe dan ook, laten we zeggen dat er al met al zo'n veertig inwoners zijn. Veertig is beslist te weinig voor een kerk, niet genoeg voor een bureau de tabac en nét niet voldoende voor een cafeetje. Een grensgeval natuurlijk, maar het werkt in ons nadeel dat een deel van de dorpelingen zijn wijntje 's winters in Nederland drinkt. Maar we hebben wel één grote troef, crêperie ‘Le Puits de Sidonie’. Deze is…

NEDERLANDS ONDERAAN:

Les femmes, elles, ont osé en parler. Et toutes rconnaissent à présent le symbole du ruban rose, qui a brisé le tabou entourant le cancer du sein. Bien sûr, avant de vaincre cette vilaine maladie, il y a encore beaucoup à faire, mais rompre le silence fut un pas décisif. Et les hommes ? N’ont-ils pas, eux aussi, un mal secret qui les guette ? Que oui : le cancer testiculaire, pour le nommer par…

-Dick, hoe oud is dat Franse huis van jou?

-Heel oud.

-Já, dat weet ik. Ik vroeg: hóé oud?

-Een deel is in 1634 gebouwd, het jaar waarin Rembrandt met Saskia trouwde. Volgens kenners is het andere deel nog wat ouder.

-En hoe is de staat? Ik bedoel de staat van onderhoud?

-Redelijk. De muren zijn dertig tot vijftig centimeter dik, dus die kunnen wel tegen een windvlaag.

-En het dak. Lekt…

Herfst, bijvoorbeeld

Mijn eigen meteoroloog heeft diverse apps op z’n telefoon waarmee hij het weer goed in de gaten kan houden. Graag ziet hij het grote geheel, dus de oceaandepressies en de orkanen en al wat niet meer loert op ons dagelijks welbevinden. Zodoende is het weer ook een dagelijks terugkerend onderwerp. ’s Ochtends bij het ontwaken kunnen we door de dunne gordijnen al zien wat voor weer het op dat moment is. Het huis staat met de voorzijde op het oosten, dus daar zie je…

Kastanjes – tam en wonderbaarlijk

-Dat was niet slim van je, Dick, om zomaar een of andere bewering te papegaaien.

-Ja, Pappa. Je hebt helemaal gelijk.

-Altijd goed tsjekken. Dat weet je toch.

-Ja Pappa. Daar zal ik voortaan goed om denken.

Het was in mijn vorige stukkie inderdaad niet slim om tamme kastanjes voor ‘cholestorol-bommen’ uit te schelden. Veel dank aan de reageerders die me er op wezen dat die bewering goed fout was. En even veel…

Fransen? Dat zijn rare snwieters!.... ©

-Dick, jij bent toch francofiel?

-Ik? Francofiel?

-Ja toch?

-Als je bedoelt dat ik fan ben, of ben geweest, van Franco, die veel te laat gestorven Spaanse dictator, heb je het mooi mis.

-Daar doel ik niet op. Ik bedoel: hou je van de Fransen?

-Tja….. Ik vind Frankrijk een schitterend land en ik ben er graag, maar francofiel? Ik ken de Fransen inmiddels te goed om echt francofiel te…

Niet om chauvinistisch te worden, want dat zijn we toch al maar niettemin, Dit schrijft een franse journalist in de express van 17 oktober over Nederland; 

Pays-Bas, pays libre

Published on 2018 M10 24

Nicolas Bouzou                                                          …

Het duurde even voordat alle radertjes in mijn hoofd wakker waren. Knarsend en krakend zetten ze zich in beweging en brachten de informatie die mijn oren binnenkwam naar mijn bewustzijn. Mijn droom waar ik zo even nog middenin zat was ik op slag vergeten.

Ons dorp heeft een gemeentelijk omroepsysteem. Als de schoorsteenveger in de buurt is, de elektriciteit voor bepaalde tijd wordt afgesloten in verband met…